«باقی مانده پس از نابودی کل چیز»; امیرهوشنگ ابتهاج متخلص به «شایع» را می توان مشهورترین شاعر به جا مانده از نسل شعر بزرگ امروز دانست که برخی از اشعار وی به تعبیر استاد شفیعی کدکنی در شعر امروز رواج دارد.
او علیرغم شناخت و درک عمیقی که از میراث ادبیات گرانبهای کهن و شعر عرفانی داشت، جدای از سخن گفتن در قالب های کهن به ویژه غزل، تحت تأثیر حال و هوای دنیای معاصر قرار گرفت و قالب های جدیدی را تجربه کرد. از این رو، سخنان او مورد پسند سنت گرایان و همچنین افراد مدرنی قرار گرفت که تمایل متعادلی به طرح موضوعات جدید داشتند.
سایه با هنر خطابه خود به ارتقای سطح فرهنگی نسل شاعران و شاعران پس از خود کمک کرده است و این علاوه بر خدماتی است که به این متن گرانبها و دوست داشتنی ایرانیان تقدیم کرده است. کارگردانی دیوان حافظ مانند خدمات مفیدی که به هنر واقعی ایران زمین و جلوگیری از هرگونه بی ادبی کرده است. ابتهاج در برخی از قطعات خود به بیان دردهای جامعه زمان خود پرداخت و از این طریق به تعهد ملی خود عمل کرد.
در این خانه متروکه کسی در را نمی زند
هیچ پرنده ای به دشت خسته کننده ما پرواز نمی کند
آدم شب ها چراغی روشن نمی کند.
هیچکس سحرگاه کوچه سارهای شب را نمی زند
من به انتظار این پودر بدون خلبان نشسته ام
دریغ نکنید، زیرا چنین شبی سفید نیست
این یک قسمت غم انگیز است، پر از غم.
دعای آشنا از کنارشان نمی گذرد.
ابتهاج سیدالشهداء علیه السلام را دوست می داشت و او را همیشه خونگرم توصیف می کرد و با این بزرگوار چنین گفت:
«ای حسین بن علی!
هنوز خونت گرمه
از زمین می جوشد
همه جا باغ های رز وجود دارد
آب از این منبع خون می نوشد
دلم در کربلاست”
و سرانجام به او وصیت حضرت حق داده شد که در سوگ مولایش به امید شفاعت او ندای حق را بخواند. خدایا شفاعت حسین (ع) را در روز عید عنایت بفرما. درگذشت غم انگیز این نویسنده بزرگ را به بازماندگان داغدار و همه استادان ادب و فضیلت تسلیت می گویم و برای همه صبر و شکیبایی مسئلت دارم.