سفر بر فراز کوه ها و دره ها تجربه ای رؤیایی است که تله کابین ها آن را به واقعیت تبدیل کرده اند. این وسیله حمل و نقل هوایی نه تنها دسترسی به مناطق صعب العبور را ممکن می سازد بلکه چشم اندازهای خیره کننده ای را پیش روی مسافران قرار می دهد. بسیاری از افراد با دیدن تله کابین مجذوب سازوکار پیچیده اما در عین حال ساده آن می شوند و شاید این سؤال در ذهنشان نقش ببندد که این سازه چگونه عمل می کند؟ اجزای تشکیل دهنده آن چیست؟ یا حتی تفاوت انواع مختلف تله کابین در چیست؟ درک نحوه عملکرد انواع و اهمیت ایمنی در این سیستم ها می تواند به درک عمیق تر این فناوری شگفت انگیز کمک کند و تجربه سفر با آن را لذت بخش تر سازد.
انواع اصلی تله کابین
سیستم های حمل و نقل کابلی هوایی که به طور کلی با نام تله کابین شناخته می شوند در اشکال و پیکربندی های مختلفی طراحی و اجرا می شوند که هر کدام متناسب با نیازهای خاص ظرفیت مورد نظر شیب مسیر و شرایط جغرافیایی منطقه کاربرد دارند. این تنوع امکان استفاده از این تکنولوژی را در محیط های گوناگون از پیست های اسکی گرفته تا مسیرهای گردشگری و حتی حمل و نقل شهری فراهم آورده است. شناخت انواع اصلی این سیستم ها به درک بهتر کاربری و ویژگی های هر یک کمک می کند و تفاوت های عملکردی آن ها را روشن می سازد. تقسیم بندی رایج این سیستم ها معمولاً بر اساس نحوه حرکت کابین ها و ساختار کابل کشی صورت می گیرد و شامل مدل های گوندولایی رفت و برگشتی تله سیژ و تله اسکی می شود که هر یک مکانیسم و کاربرد متمایزی دارند.
تله کابین گوندولایی
تله کابین گوندولایی یکی از رایج ترین و محبوب ترین انواع سیستم های حمل و نقل کابلی است به ویژه در مقاصد گردشگری و پیست های اسکی بزرگ. ویژگی اصلی این نوع وجود کابین های متعددی است که به صورت پیوسته و با فاصله زمانی مشخصی بر روی یک کابل در حال چرخش حرکت می کنند. این سیستم به صورت مداوم کار می کند به این معنی که کابین ها در ایستگاه ها از کابل جدا شده سرعتشان برای سوار و پیاده شدن مسافران کاهش می یابد و سپس دوباره به کابل اصلی متصل شده و به حرکت خود ادامه می دهند. این ویژگی باعث می شود ظرفیت جابجایی مسافر در واحد زمان در سیستم های گوندولایی بسیار بالا باشد. کابین های گوندولا معمولاً بسته هستند و ظرفیت متفاوتی دارند از ۴ نفر تا بیش از ۲۰ نفر. این سیستم برای جابجایی تعداد زیادی مسافر در مسیرهای طولانی و شیب دار بسیار کارآمد است و تجربه ای راحت و ایمن را فراهم می آورد.
تله کابین رفت و برگشتی (آریال تراموا)
تله کابین رفت و برگشتی که گاهی به آن آریال تراموا نیز گفته می شود ساختاری متفاوت از نوع گوندولایی دارد. در این سیستم معمولاً دو کابین بزرگ وجود دارد که به صورت همزمان و در جهت مخالف یکدیگر بر روی یک یا دو کابل ثابت حرکت می کنند. هنگامی که یکی از کابین ها از ایستگاه مبدأ حرکت می کند کابین دیگر از ایستگاه مقصد حرکت کرده و در میانه مسیر از کنار یکدیگر عبور می کنند. این سیستم به صورت رفت و برگشتی عمل می کند به این معنی که کابین ها پس از رسیدن به مقصد مسیر خود را برمی گردند. تله کابین های رفت و برگشتی اغلب در مسیرهایی با شیب بسیار تند یا طول زیاد که نیاز به جابجایی تعداد زیادی مسافر در هر سفر وجود دارد استفاده می شوند. ظرفیت کابین ها در این نوع تله کابین معمولاً بسیار بیشتر از گوندولاها است و می تواند به بیش از ۱۰۰ نفر نیز برسد. این سیستم به دلیل ساختار مستحکم و کابل های ثابت در شرایط آب و هوایی متغیر نیز عملکرد خوبی دارد.
تله سیژ و تله اسکی
تله سیژ و تله اسکی دو نوع دیگر از سیستم های حمل و نقل کابلی هستند که بیشتر در پیست های اسکی کاربرد دارند اما تفاوت های کلیدی با تله کابین ها دارند. تله سیژ (Chairlift) از صندلی های روباز تشکیل شده که معمولاً ۲ تا ۸ نفر ظرفیت دارند و به صورت پیوسته بر روی یک کابل در حال حرکت افراد را جابجا می کنند. مسافران در ایستگاه ها بدون توقف کامل سیستم سوار یا پیاده می شوند. این سیستم برای دسترسی به دامنه های اسکی و مناطق کوهستانی با نیاز به سوار و پیاده شدن سریع مناسب است. تله اسکی (Ski Lift یا Surface Lift) نیز انواع مختلفی دارد اما رایج ترین آن ها شامل یک کابل کشنده است که اسکی بازان در حین حرکت روی برف خود را به آن متصل کرده و کشیده می شوند. این سیستم ها معمولاً در شیب های کمتر و مسیرهای کوتاه تر در پیست های اسکی استفاده می شوند و مسافران را در تماس با سطح زمین جابجا می کنند برخلاف تله کابین و تله سیژ که افراد را معلق در هوا حمل می کنند. تفاوت اصلی تله سیژ و تله اسکی با تله کابین در این است که کابین بسته برای محافظت از مسافران در برابر شرایط جوی در دو نوع اول وجود ندارد.
نحوه عملکرد سیستم تله کابین
عملکرد تله کابین بر پایه یک اصل فیزیکی ساده اما مهندسی پیچیده بنا شده است: استفاده از کابل های کشنده برای جابجایی کابین ها بین دو نقطه با اختلاف ارتفاع. در قلب سیستم یک موتور قدرتمند (معمولاً الکتریکی) در یکی از ایستگاه ها (اغلب ایستگاه بالایی یا پایینی) قرار دارد که نیروی لازم برای چرخش یک چرخ بزرگ (پولی) را فراهم می کند. این چرخ کابل اصلی را به حرکت در می آورد. کابل که به صورت یک حلقه بسته بین ایستگاه مبدأ و مقصد کشیده شده است نقش مسیر حرکت و همچنین نیروی کشنده را ایفا می کند. کابین ها از طریق یک سیستم گیره یا کلمپ به این کابل متصل می شوند. در سیستم های گوندولایی این گیره ها در ایستگاه ها باز و بسته می شوند تا امکان کاهش سرعت و سوار و پیاده شدن فراهم شود در حالی که در سیستم های رفت و برگشتی کابین ها به صورت دائمی به کابل ها متصل هستند و خود کابل ها یا سیستم کشنده در ایستگاه ها متوقف یا کند می شوند. وزن کابین ها و مسافران توسط کابل ها تحمل شده و نیروی کشش موتور آن ها را در طول مسیر بالا یا پایین می برد. دکل های میانی در طول مسیر وظیفه حمایت و هدایت کابل را بر عهده دارند و از افتادگی بیش از حد آن جلوگیری می کنند.
اجزای کلیدی تله کابین
یک سیستم تله کابین مجموعه ای از اجزای مهندسی شده است که با همکاری یکدیگر امکان جابجایی ایمن و مؤثر مسافران را فراهم می کنند. هر یک از این اجزا نقش حیاتی در عملکرد کلی سیستم دارند و طراحی ساخت و نگهداری دقیق آن ها برای اطمینان از ایمنی و کارایی ضروری است. شناخت این اجزا به درک بهتر پیچیدگی های فنی این سازه ها کمک می کند. اجزای اصلی شامل ایستگاه های مبدأ و مقصد دکل های میانی کابل های نگهدارنده و کشنده و همچنین کابین ها و سیستم تعلیق آن ها می شود. هر یک از این بخش ها با توجه به نوع تله کابین (گوندولایی رفت و برگشتی و غیره) ممکن است تفاوت های جزئی در طراحی و عملکرد داشته باشند اما اصول کلی آن ها مشترک است. این اجزا باید در برابر نیروهای وارده شرایط آب و هوایی مختلف و بارهای سنگین مقاومت کافی داشته باشند.
دکل ها و ایستگاه ها
دکل ها و ایستگاه ها از مهم ترین اجزای سازه ای یک سیستم تله کابین هستند. ایستگاه ها که معمولاً در مبدأ و مقصد مسیر قرار دارند نقش ترمینال های اصلی را ایفا می کنند. ایستگاه مبدأ معمولاً محل قرارگیری موتور اصلی تجهیزات کشنده کابل و سیستم کنترل مرکزی است در حالی که ایستگاه مقصد ممکن است شامل سیستم تنظیم کشش کابل (مانند وزنه های تعادل) باشد. ایستگاه ها همچنین محل سوار و پیاده شدن مسافران و در سیستم های گوندولایی محل جدا شدن و اتصال مجدد کابین ها به کابل هستند. طراحی ایستگاه ها باید امکان جابجایی روان و ایمن مسافران را فراهم کند و فضای کافی برای تجهیزات فنی و کنترل را داشته باشد. دکل ها که در فواصل مشخصی در طول مسیر نصب می شوند وظیفه حمایت از کابل ها و حفظ ارتفاع آن ها از سطح زمین را بر عهده دارند. این سازه ها باید بسیار مستحکم باشند تا وزن کابل ها کابین ها و بارهای اضافی ناشی از باد یا برف را تحمل کنند. طراحی و فونداسیون دکل ها با توجه به توپوگرافی زمین و شرایط خاک انجام می شود.
کابل ها و سیم بکسل ها
کابل ها شریان حیاتی یک سیستم تله کابین هستند و وظیفه اصلی تحمل وزن و انتقال نیروی کشش را بر عهده دارند. این کابل ها معمولاً از جنس فولاد با مقاومت بسیار بالا ساخته می شوند و از رشته های نازک تر فولادی بافته شده اند تا انعطاف پذیری و استحکام لازم را داشته باشند. در برخی سیستم ها مانند تله کابین های رفت و برگشتی ممکن است از دو نوع کابل استفاده شود: کابل های ثابت (Track Ropes) که وزن کابین ها را تحمل می کنند و کابل کشنده (Haul Rope) که توسط موتور حرکت کرده و کابین ها را می کشد. در سیستم های گوندولایی معمولاً یک کابل واحد (Monocable) هم وظیفه تحمل وزن و هم کشیدن کابین ها را بر عهده دارد. انتخاب نوع و قطر کابل ها بستگی به طول مسیر شیب ظرفیت مسافر و نوع سیستم تله کابین دارد. بازرسی و نگهداری منظم کابل ها برای شناسایی هرگونه فرسودگی خوردگی یا آسیب دیدگی احتمالی و اطمینان از ایمنی سیستم بسیار حیاتی است. عمر مفید کابل ها محدود است و باید پس از طی مسافت یا زمان مشخصی تعویض شوند.
کابین ها و سیستم تعلیق
کابین ها فضاهایی هستند که مسافران در طول سفر با تله کابین در آن قرار می گیرند. طراحی کابین ها بسته به نوع تله کابین و کاربری آن متفاوت است. در تله کابین های گوندولایی کابین ها معمولاً کوچک تر آیرودینامیک و با ظرفیت محدود (۴ تا ۲۰ نفر) هستند و به صورت پیوسته حرکت می کنند. این کابین ها دارای درب های اتوماتیک و تهویه مناسب هستند. در تله کابین های رفت و برگشتی (آریال تراموا) کابین ها بسیار بزرگ تر و با ظرفیت بالا (ده ها نفر) طراحی می شوند و به صورت رفت و برگشتی حرکت می کنند. جنس بدنه کابین ها معمولاً از آلومینیوم یا مواد کامپوزیتی سبک و مستحکم ساخته می شود و پنجره های بزرگ برای تماشای منظره دارند. سیستم تعلیق بخشی است که کابین را به کابل متصل می کند. این سیستم شامل یک سازه فلزی و یک گیره یا کلمپ است که کابین را به کابل کشنده متصل نگه می دارد. در سیستم های گوندولایی این گیره ها قابلیت باز و بسته شدن خودکار در ایستگاه ها را دارند در حالی که در سیستم های رفت و برگشتی اتصال دائمی است. سیستم تعلیق باید بتواند وزن کابین و مسافران را تحمل کرده و لرزش ها را به حداقل برساند تا سفر راحتی فراهم شود.
تاریخچه پیدایش و توسعه تله کابین
ایده استفاده از سیستم های کابلی برای جابجایی اشیاء یا افراد به قرون گذشته بازمی گردد جایی که از کابل ها برای حمل و نقل مواد در معادن یا عبور از دره ها استفاده می شد. اما پیدایش تله کابین به شکل امروزی آن که برای جابجایی مسافر طراحی شده است به اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم میلادی برمی گردد. اولین نمونه های اولیه بیشتر برای حمل بار در مناطق کوهستانی مورد استفاده قرار می گرفتند. با پیشرفت فناوری در زمینه تولید کابل های فولادی مستحکم و موتورهای قدرتمند امکان ساخت سیستم های بزرگ تر و ایمن تر برای جابجایی انسان فراهم شد. ساخت اولین تله کابین مسافربری در اروپای کوهستانی به ویژه در آلپ نقطه عطفی در این زمینه بود. این سیستم ها در ابتدا بیشتر برای دسترسی به مناطق دورافتاده یا قله کوه ها برای مقاصد تحقیقاتی یا معدنی ساخته شدند اما به سرعت پتانسیل آن ها برای گردشگری و ورزش های زمستانی (مانند اسکی) شناخته شد. توسعه تله کابین ها در طول قرن بیستم ادامه یافت و با بهبود طراحی کابین ها سیستم های تعلیق و مکانیزم های ایمنی به یکی از روش های اصلی حمل و نقل در مناطق کوهستانی و جاذبه های گردشگری تبدیل شدند. امروزه تله کابین ها نه تنها در کوهستان ها بلکه در شهرها پارک ها و حتی بر فراز دریاها برای اهداف مختلف مورد استفاده قرار می گیرند.
اهمیت ایمنی در تله کابین ها
ایمنی در طراحی ساخت بهره برداری و نگهداری سیستم های تله کابین از اهمیت بالایی برخوردار است و یکی از اصلی ترین اولویت ها محسوب می شود. با توجه به اینکه مسافران در ارتفاعات بالا و معلق در هوا جابجا می شوند هرگونه نقص یا حادثه می تواند پیامدهای جدی داشته باشد. به همین دلیل استانداردهای ایمنی بسیار سخت گیرانه ای در سطح ملی و بین المللی برای این سیستم ها وجود دارد. طراحی تله کابین ها باید به گونه ای باشد که در برابر بارهای مختلف از جمله وزن مسافران نیروی باد لرزش و حتی بارهای ناشی از برف و یخ مقاوم باشند. استفاده از مواد با کیفیت بالا محاسبات دقیق مهندسی و سیستم های کنترل پیشرفته ضروری است. سیستم های ایمنی متعددی در تله کابین ها تعبیه می شوند از جمله سیستم های ترمز اضطراری مستقل سیستم های پایش وضعیت کابل ها و قطعات متحرک سنسورهای تشخیص سرعت و فاصله و سیستم های ارتباطی بین کابین ها و ایستگاه ها. علاوه بر طراحی و ساخت ایمن نگهداری و بازرسی های منظم و دقیق نقش حیاتی در پیشگیری از حوادث دارند. پرسنل بهره بردار نیز باید آموزش های تخصصی لازم را دیده باشند تا در شرایط عادی و اضطراری به درستی عمل کنند. رعایت پروتکل های ایمنی و آمادگی برای شرایط اضطراری جزء لاینفک عملیات تله کابین است.
معروف ترین تله کابین های ایران و جهان
تله کابین ها نه تنها وسیله ای برای حمل و نقل بلکه خود به جاذبه های گردشگری تبدیل شده اند و برخی از آن ها به دلیل طولانی بودن مسیر ارتفاع قابل توجه یا چشم اندازهای بی نظیر شهرت جهانی یافته اند. ایران نیز با توجه به موقعیت جغرافیایی و کوهستانی بودن بخش هایی از آن دارای چندین تله کابین معروف است که مقاصد محبوبی برای گردشگران داخلی و خارجی محسوب می شوند. در سطح جهان نیز تله کابین های نمادینی وجود دارند که سالانه میلیون ها بازدیدکننده را به خود جذب می کنند و تجربه ای منحصربه فرد از تماشای مناظر طبیعی یا شهری از ارتفاع را ارائه می دهند. این تله کابین ها اغلب در مناطق کوهستانی پارک های ملی یا بر فراز شهرها و دریاها ساخته شده اند و نقش مهمی در صنعت گردشگری مناطق خود ایفا می کنند. هر یک از این تله کابین های معروف ویژگی ها و جذابیت های خاص خود را دارند که آن ها را از سایرین متمایز می کند.
تله کابین توچال تهران
تله کابین توچال یکی از طولانی ترین خطوط تله کابین پیوسته در جهان است و در شمال تهران بر فراز کوه توچال قرار دارد. این تله کابین در اوایل دهه ۵۰ شمسی ساخته شد و از سه خط اصلی و هفت ایستگاه تشکیل شده است. ایستگاه اول در ارتفاع ۱۹۰۰ متری قرار دارد و مسیر تا ایستگاه هفتم در ارتفاع ۳۷۴۰ متری ادامه می یابد. این تله کابین دسترسی به مناطق کوهستانی توچال را برای اسکی کوهنوردی و تفریح فراهم می کند. طول کلی مسیر تله کابین توچال حدود ۷.۵ کیلومتر است و چشم اندازهای پانورامیکی از شهر تهران و کوهستان های اطراف را ارائه می دهد. ایستگاه های میانی این تله کابین به امکاناتی مانند رستوران کافه و پیست اسکی دسترسی دارند. تله کابین توچال یکی از مهم ترین قطب های تفریحی و ورزشی تهران محسوب می شود و در تمام فصول سال پذیرای بازدیدکنندگان است اگرچه فعالیت آن در فصول مختلف و شرایط آب و هوایی متفاوت ممکن است تغییر کند.
تله کابین نمک آبرود چالوس
تله کابین نمک آبرود یکی از محبوب ترین جاذبه های گردشگری در شمال ایران است که در شهرک توریستی نمک آبرود در نزدیکی چالوس قرار دارد. این تله کابین دارای دو خط مجزا است. خط اول به قله مدوبن می رسد که ارتفاع آن حدود ۹۷۰ متر از سطح دریا است و چشم انداهی بی نظیر از جنگل های سرسبز شمال و دریای خزر را ارائه می دهد. این خط یکی از پرترددترین خطوط تله کابین در ایران است. خط دوم تله کابین نمک آبرود به قله دیو حمام منتهی می شود که مسیر آن طولانی تر و شیب دارتر است و تجربه ای متفاوت از سفر در دل جنگل را فراهم می کند. در بالای هر دو قله امکانات تفریحی و رفاهی مانند رستوران کافه و مسیرهای پیاده روی وجود دارد. تله کابین نمک آبرود به دلیل دسترسی آسان از جاده چالوس و مناظر طبیعی فوق العاده ای که ارائه می دهد سالانه پذیرای تعداد زیادی از گردشگران است.
تله کابین لاهیجان
تله کابین لاهیجان که با نام بام سبز لاهیجان نیز شناخته می شود از دیگر تله کابین های معروف شمال ایران است. این تله کابین از دامنه تپه شیطان کوه آغاز شده و به ارتفاعات مشرف به شهر لاهیجان و مزارع چای می رسد. مسیر این تله کابین نسبت به توچال و نمک آبرود کوتاه تر است اما چشم اندازهای بسیار زیبایی از شهر استخر لاهیجان و طبیعت اطراف را ارائه می دهد. ایستگاه بالای تله کابین لاهیجان در منطقه ای به نام بام سبز قرار دارد که یک مجموعه تفریحی با امکاناتی نظیر رستوران کافه و فضای سبز برای استراحت و تماشای منظره است. این تله کابین به عنوان بخشی از مجموعه تفریحی شیطان کوه یکی از جاذبه های اصلی شهر لاهیجان محسوب می شود و دسترسی به یکی از بهترین نقاط برای تماشای پانورامیک شهر را فراهم می کند.
تله کابین سنگاپور سنتوزا
تله کابین سنگاپور سنتوزا (Singapore Cable Car Sky Network) یکی از مشهورترین تله کابین های جهان است که تجربه ای منحصربه فرد از تماشای شهر سنگاپور بندرگاه و جزیره تفریحی سنتوزا را ارائه می دهد. این سیستم دارای دو خط اصلی است که مرکز شهر و منطقه هاربرفرانت را به جزیره سنتوزا و نقاط مختلف داخل جزیره متصل می کند. سفر با این تله کابین بر فراز آب های بندرگاه انجام می شود و چشم اندازهای خیره کننده ای از آسمان خراش ها کشتی ها و جاذبه های سنتوزا مانند استودیوهای یونیورسال و آکواریوم بزرگ را پیش روی مسافران قرار می دهد. کابین های این تله کابین مدرن و جادار هستند و برخی از آن ها دارای کف شیشه ای برای تجربه ای هیجان انگیزتر هستند. تله کابین سنگاپور سنتوزا نه تنها یک وسیله حمل و نقل برای دسترسی به جاذبه های سنتوزا است بلکه خود به تنهایی یک جاذبه گردشگری محسوب می شود و یکی از بهترین راه ها برای تماشای زیبایی های سنگاپور از ارتفاع است.
مزایا و معایب استفاده از تله کابین
استفاده از تله کابین به عنوان یک روش حمل و نقل یا جاذبه گردشگری مزایا و معایب خاص خود را دارد که در نظر گرفتن آن ها برای انتخاب این شیوه سفر مهم است.
| مزایا | معایب |
|---|---|
| دسترسی به مناطق صعب العبور کوهستانی یا مناطقی که ساخت جاده در آن ها دشوار یا غیرممکن است. | هزینه اولیه بالا برای طراحی و ساخت سیستم. |
| ارائه چشم اندازهای پانورامیک و زیبا از مناظر طبیعی یا شهری. | حساسیت به شرایط آب و هوایی نامساعد مانند باد شدید طوفان رعد و برق و یخ زدگی. |
| حمل و نقل مسافران در حجم بالا در واحد زمان (به خصوص در سیستم های گوندولایی). | نیاز به نگهداری و بازرسی های بسیار دقیق و منظم که هزینه بر است. |
| کاهش زمان سفر در مسیرهای پرشیب و طولانی نسبت به روش های زمینی. | محدودیت در حمل و نقل بار و تجهیزات بزرگ. |
| سازگاری نسبی با محیط زیست در مقایسه با ساخت جاده های زمینی در مناطق بکر. | وابستگی به یک مسیر ثابت و عدم انعطاف پذیری در تغییر مسیر. |
| تجربه سفر آرام و بدون ترافیک. | امکان توقف سیستم در صورت بروز نقص فنی یا قطعی برق. |
| مناسب برای افراد با محدودیت های جسمی که قادر به کوهنوردی یا پیاده روی در مسیرهای شیب دار نیستند. | ایجاد تغییر در چشم انداز طبیعی منطقه به دلیل نصب دکل ها و کابل ها. |
در نهایت انتخاب تله کابین به عنوان راهکار حمل و نقل یا تفریح نیازمند سنجیدن این عوامل با توجه به شرایط خاص پروژه و انتظارات کاربران است.
تجربه سواری با تله کابین
سواری با تله کابین تجربه ای است که ترکیبی از هیجان آرامش و شگفتی را در بر می گیرد. هنگامی که وارد کابین می شوید و درب ها بسته می شوند نوعی انتظار برای آغاز حرکت در هوا وجود دارد. با شروع حرکت و بالا رفتن از سطح زمین منظره زیر پا به تدریج کوچک تر شده و چشم اندازهای وسیع تری نمایان می شود. سکوت نسبی داخل کابین (به جز صدای حرکت کابل و باد) فرصتی عالی برای تماشای آرامش بخش طبیعت یا شهر از زاویه ای متفاوت فراهم می کند. عبور از روی دره ها جنگل ها یا ساختمان ها و دیدن جزئیات از بالا بسیار جذاب است. در طول مسیر دکل های میانی از کنار کابین عبور می کنند و ممکن است کمی لرزش ایجاد شود که طبیعی است. در سیستم های گوندولایی توقف کوتاه در ایستگاه های میانی برای سوار و پیاده شدن مسافران بخشی از تجربه است. احساس معلق بودن در هوا به خصوص در ارتفاعات بالا برای برخی هیجان انگیز و برای برخی دیگر کمی دلهره آور است اما به طور کلی طراحی کابین ها و سیستم های ایمنی حس امنیت را القا می کنند. رسیدن به ایستگاه مقصد معمولاً با دسترسی به امکانات تفریحی رستوران ها یا مسیرهای پیاده روی همراه است که تجربه کلی سفر را تکمیل می کند. سواری با تله کابین فرصتی بی نظیر برای عکاسی از مناظر و ثبت خاطراتی به یاد ماندنی است.
هزینه تله کابین چقدر است؟
هزینه تله کابین بسته به محل طول مسیر نوع تله کابین و فصل سال بسیار متفاوت است و از چند ده هزار تومان در ایران تا ده ها دلار یا یورو در مقاصد بین المللی متغیر است.
تفاوت تله کابین و گوندولا چیست؟
تله کابین یک اصطلاح کلی است. گوندولا نوعی تله کابین است که دارای کابین های متعدد کوچک تر است که به صورت پیوسته بر روی یک کابل در حال حرکت جابجا می شوند برخلاف تله کابین رفت و برگشتی که معمولاً دو کابین بزرگ دارد.
حداکثر سرعت تله کابین چقدر است؟
حداکثر سرعت تله کابین ها بسته به نوع و طراحی آن ها متفاوت است اما معمولاً بین ۵ تا ۱۰ متر بر ثانیه (حدود ۱۸ تا ۳۶ کیلومتر بر ساعت) متغیر است.
ظرفیت کابین تله کابین چند نفر است؟
ظرفیت کابین ها بسیار متنوع است. کابین های گوندولا معمولاً ۴ تا ۲۰ نفر ظرفیت دارند در حالی که کابین های تله کابین رفت و برگشتی می توانند ده ها نفر تا بیش از ۱۰۰ نفر را در خود جای دهند.
تله کابین تا چه ارتفاعی بالا می رود؟
تله کابین ها می توانند تا ارتفاعات بسیار بالایی صعود کنند. برخی از تله کابین ها مانند تله کابین توچال به ارتفاعات بیش از ۳۷۰۰ متر و برخی در جهان به ارتفاعات بالاتر از ۴۰۰۰ متر از سطح دریا نیز می رسند.
آیا تله کابین در هوای طوفانی یا بارانی ایمن است؟
تله کابین ها برای مقاومت در برابر شرایط آب و هوایی مختلف طراحی شده اند اما در شرایط باد شدید طوفان رعد و برق یا یخ زدگی شدید برای حفظ ایمنی مسافران و سیستم ممکن است فعالیت آن ها متوقف شود.
اولین تله کابین جهان چه سالی ساخته شد؟
پیدایش تله کابین های مسافربری به شکل امروزی به اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم بازمی گردد. اولین تله کابین مسافربری شناخته شده تله کابین واتر فالز (Waterfall Cable Car) در آلمان بود که در سال ۱۹۰۸ افتتاح شد.