چگونه مریض شویم و مدرسه نرویم

گاه پیش می آید که دانش آموزان به دلایل مختلفی نظیر خستگی، فشار درسی یا نیاز به استراحت، تمایل به غیبت از مدرسه پیدا می کنند. در چنین شرایطی، برخی به دنبال راهکارهایی برای وانمود کردن به بیماری می گردند تا بتوانند یک روز را در خانه سپری کنند.

شبیه سازی موفقیت آمیز بیماری برای غیبت از مدرسه، نیازمند دقت و رعایت جزئیاتی است که می تواند والدین و کادر آموزشی را متقاعد کند. این فرآیند، از برنامه ریزی های شب قبل آغاز شده و تا اجرای دقیق علائم در صبح و حفظ نقش در طول روز ادامه می یابد. بسیاری از دانش آموزان، با هدف رهایی موقت از فشارهای روزمره، به این روش ها روی می آورند و به دنبال راهکارهایی هستند که کمترین خطر را در پی داشته باشد. با این حال، باید همواره به یاد داشت که این راهنما صرفاً برای شناخت این پدیده ها و شیوه های وانمود کردن به بیماری است و به هیچ وجه ترویج دروغ گویی یا نادیده گرفتن اهمیت سلامت واقعی نیست. حفظ اعتماد در خانواده و مدرسه، همواره از هر غیبتی مهم تر است.

برنامه ریزی دقیق از شب قبل: کلید نمایش باورپذیر

برای اینکه وانمود کردن به بیماری، باورپذیری بیشتری داشته باشد، لازم است که فرآیند آن از شب قبل آغاز شود. ایجاد زمینه های اولیه، موجب می شود تا والدین یا سرپرستان، به تدریج متوجه ناخوش احوالی فرد شوند و برای غیبت احتمالی روز بعد، آماده تر باشند.

شروع تدریجی علائم: زمینه سازی برای متقاعدسازی

بر اساس تجربیات مشاهده شده، اعلام ناخوش احوالی خفیف در ساعات پایانی شب، می تواند بسیار موثر باشد. بهتر است این اعلام، نه خیلی زود صورت گیرد که بیماری ناگهانی و غیرواقعی به نظر برسد، و نه آنقدر دیر که والدین فرصت مشاهده علائم را پیدا نکنند. ساعات بعد از شام، یعنی حدود 6:30 عصر به بعد، زمان مناسبی برای شروع بروز علائم است. برای مثال، اگر هدف، شبیه سازی سرماخوردگی است، می توان گهگاه سرفه های خفیف و پراکنده انجام داد یا در صورت وانمود کردن به دل درد، اشاره ای به سنگینی معده داشت. برخی افراد برای افزایش اعتبار، از علائم بیماری های ویروسی یا سایر ناخوشی هایی که قبلاً تجربه کرده اند، استفاده می کنند، با این تفاوت که شدت آن را تعدیل می کنند. همچنین، اگر فردی در محیط خانه یا مدرسه اخیراً بیمار شده باشد، تقلید علائم او می تواند بسیار موثر باشد، زیرا این تصور را ایجاد می کند که بیماری مسری بوده و فرد نیز آن را از شخص بیمار گرفته است. حتی می توان با استفاده از سایه ی صورتی یا رژگونه به مقدار بسیار کم، گونه ها و بینی را کمی سرخ نشان داد تا ظاهری شبیه به فرد تب دار یا سرماخورده ایجاد شود. رفتار کمی شلخته و بی حال نیز می تواند به نمایش کلی کمک کند.

کاهش اشتها و کناره گیری از فعالیت های عادی

یکی از نشانه های بارز ناخوش احوالی، کاهش اشتها و بی میلی به انجام فعالیت های معمول است. شام نخوردن کامل، حتی زمانی که غذای مورد علاقه روی میز باشد، می تواند والدین را به شدت نگران کند. برای مدیریت گرسنگی احتمالی در طول شب، می توان مقداری غذا را در اتاق پنهان کرد.

همچنین، کناره گیری از فعالیت های تفریحی که فرد معمولاً از آن ها لذت می برد، نظیر تماشای تلویزیون، بازی های ویدئویی یا حتی بیرون رفتن با دوستان، بسیار مهم است. عذرخواهی از خانواده به دلیل عدم توانایی در شرکت در فعالیت های جمعی، این تصور را ایجاد می کند که فرد واقعاً از انجام آن ها ناتوان است. این رفتارها، پیام آشکاری برای والدین ارسال می کند که وضعیت جسمی فرد عادی نیست و نیاز به توجه دارد.

اهمیت زود به رختخواب رفتن و نشان دادن بی قراری

تمایل داوطلبانه برای زودتر به رختخواب رفتن، به ویژه برای دانش آموزانی که معمولاً تا دیر وقت بیدار می مانند، یک سیگنال قوی برای والدین است. نیازی به ارائه توضیحات مفصل نیست؛ صرفاً بیان اینکه حالم خوب نیست و می خواهم استراحت کنم کافی است. برای جلب توجه بیشتر، می توان چند بار از اتاق بیرون آمد و در اطراف والدین راه رفت، سپس مستقیم به رختخواب رفت.

در رختخواب، می توان بی قراری یا ناراحتی خفیفی را در خواب نشان داد؛ مثلاً گاهی ناله کردن یا تغییر وضعیت مکرر بدن. این حرکات، حس اینکه فرد در خواب نیز راحت نیست را القا می کند. در کنار اینها، ترک کردن مسواک زدن نیز می تواند یک نکته ظریف باشد؛ اگر والدین متوجه این موضوع شوند و برای یادآوری به اتاق بیایند، فرصتی برای ابراز ناخوش احوالی فراهم می شود.

تظاهر به بیدار شدن نیمه شب: یک برگ برنده موثر

بیدار کردن والدین در نیمه های شب (مثلاً حدود ساعت 1 بامداد) و اعلام ناخوش احوالی، می تواند نقش مهمی در متقاعدسازی آنها ایفا کند. اگر فرد قصد وانمود کردن به دل درد یا حالت تهوع را دارد، می تواند به توالت برود، مقداری استفراغ ساختگی (مانند مخلوط آب و جو دوسر یا تکه های نان) را در توالت بریزد و سپس سیفون را بکشد تا صدایش به گوش والدین برسد و سپس آن ها را بیدار کند و از استفراغ خود خبر دهد.

اضافه کردن چاشنی اشک نیز می تواند به واقعی تر شدن صحنه کمک کند. اشک های واقعی، حس همدردی را برمی انگیزند. فکر کردن به موقعیت های ناراحت کننده یا مالیدن آرام زیر پلک ها می تواند به تولید اشک کمک کند. در مورد سرماخوردگی یا گلودرد، سرفه های بلند و شدید که از اتاق خواب والدین شنیده شود، بسیار موثر است. درست قبل از اینکه آن ها برای بررسی وضعیت به اتاق بیایند، می توان صورت را کمی مالید تا ظاهری تب دار و خسته به خود بگیرد.

خواب ناکافی عمدی: ایجاد نشانه های ظاهری

کم خوابی عمدی، راهی موثر برای ایجاد نشانه های ظاهری خستگی مانند پف زیر چشم است که می تواند دلیل خوبی برای غیبت از مدرسه تلقی شود. می توان یک یا دو ساعت دیرتر از زمان معمول به خواب رفت. با این حال، تأکید جدی می شود که نباید به خود آسیب رساند و حداقل 4 تا 5 ساعت خواب لازم است تا فرد روز بعد کاملاً بی حال و خسته نباشد و بتواند نقش خود را ایفا کند. در صورت نیاز، استفاده از سایه چشم آبی یا بنفش روشن، یا حتی وازلین زیر چشم، می تواند به پف دار به نظر رسیدن چشم ها کمک کند و ظاهری خسته و ناخوش به فرد بدهد.

اجرای نمایش در صبح: صحنه نهایی و جزئیات ضروری

صبح روز غیبت، زمان اوج نمایش است. علائم باید به گونه ای بروز داده شوند که والدین و دیگر افراد را در خانه متقاعد کند که فرد واقعاً بیمار است. هر جزئی از رفتار، از بیدار شدن تا صبحانه خوردن، باید نشانه ای از ناخوش احوالی باشد.

شبیه سازی استفراغ: جزئیات ایمن و باورپذیر

یکی از قوی ترین علائم بیماری، استفراغ است. برای شبیه سازی آن، می توان قبل از بیدار شدن والدین، مقداری استفراغ ساختگی (مثلاً مخلوط آب و جو دوسر یا تکه های کوچک نان یا غذا در آب) آماده کرد. سپس، باید به سرعت به سمت دستشویی رفت، محتویات را در توالت ریخت و بلافاصله سیفون را کشید تا صدا به گوش والدین برسد. اگر صدای سیفون آن ها را بیدار نکرد، باید به سراغشان رفت و با حالت ناخوش، از اتفاقی که افتاده است، گزارش داد. لازم به ذکر است که هرگز نباید انگشت در گلو کرد، زیرا این کار می تواند به مری و دندان ها آسیب برساند و بسیار خطرناک است.

بی میلی به آماده شدن برای مدرسه: نمایش بی حالی

رفتار بی حوصله و بی تفاوت نسبت به آماده شدن برای مدرسه، به وضوح نشان می دهد که فرد واقعاً توانایی رفتن به مدرسه را ندارد. باید به آرامی و با بی حالی لباس پوشید؛ مثلاً یکی از دکمه ها را جا انداخت، موها را شانه نکرد، یا بند کفش ها را نبست. این رفتارها، تصویری از بی حالی و عدم تمرکز را نشان می دهد.

ظاهر چشم ها نیز می تواند تاثیرگذار باشد. چشم ها باید خمار و کمی قرمز به نظر برسند. می توان با فکر کردن به یک موضوع ناراحت کننده، چشم ها را کمی خیس کرد یا آرام آن ها را مالید تا کمی قرمز شوند و پف کنند. این جزئیات، نمایش را واقعی تر جلوه می دهد.

ایجاد ظاهر خسته و رنگ پریده

حتی اگر فرد شب گذشته به اندازه کافی نخوابیده باشد، می توان با ترفندهایی ظاهر خسته و رنگ پریده ایجاد کرد. استفاده از سایه چشم آبی یا بنفش روشن (که می تواند از لوازم آرایش مادر برداشته شود)، و مخلوط کردن آن با کمی آب برای طبیعی تر شدن رنگ، می تواند به ایجاد پف زیر چشم کمک کند. این سایه باید به خوبی محو شود اما نه آنقدر که دیده نشود. مالیدن کمی وازلین زیر چشم نیز می تواند به ایجاد این حالت کمک کند. در مجموع، استفاده از آرایش بسیار کم رنگ و ظریف، می تواند نشانه های خستگی و ناخوشی را تقویت کند.

کم اشتهایی در صبحانه: نشانه ای آشکار از ناخوشی

کم اشتهایی در وعده صبحانه، یکی از مهم ترین نشانه های ناخوش احوالی است و می تواند به سرعت نگرانی والدین را برانگیزد، به ویژه اگر فرد معمولاً صبحانه خور خوبی باشد یا غذای مورد علاقه اش سرو شده باشد. باید مقدار بسیار کمی غذا خورد و بی میلی نشان داد. برای جلوگیری از گرسنگی در طول روز، می توان در لحظاتی که والدین حواسشان نیست، لقمه های کوچک بیشتری را مخفیانه خورد. این رفتار، به والدین این پیام را می دهد که فرد واقعاً بی اشتها و ناخوش است.

مقاومت اولیه در برابر ماندن در خانه: افزایش اعتبار

اگر والدین پیشنهاد ماندن در خانه را بدهند، پذیرش فوری آن می تواند شک برانگیز باشد. بهتر است ابتدا کمی مقاومت نشان داده شود. می توان با لحنی نه چندان قوی و با ابراز ناراحتی، اشاره کرد که کارهای مهمی در مدرسه دارم یا امروز امتحان ریاضی دارم. البته، این جملات باید با دانش والدین نسبت به علایق و اهمیت دادن فرد به درس و مدرسه همخوانی داشته باشد. مثلاً اگر والدین می دانند که فرد به امتحان ریاضی اهمیت نمی دهد، بهتر است به فعالیت دیگری نظیر تمرین گروهی یا کلاس هنر اشاره شود که علاقه بیشتری به آن دارد.

تأکید می شود که در این مرحله نباید زیاده روی کرد. مقاومت بیش از حد، می تواند باعث شود که والدین متوجه تمارض شوند. هدف، تنها ایجاد این تصور است که فرد می خواهد به مدرسه برود اما به دلیل ناتوانی جسمی، مجبور به ماندن در خانه است.

«تجربه نشان داده است که هرچه علائم بیماری طبیعی تر و تدریجی تر بروز یابند، احتمال موفقیت در متقاعد کردن والدین و کادر آموزشی بالاتر خواهد بود و از پیامدهای ناخواسته جلوگیری می شود.»

تظاهر به بیماری های خاص: راهنمای علائم باورپذیر

انتخاب یک بیماری خاص و تقلید دقیق علائم آن، می تواند به باورپذیری وانمود کردن به بیماری کمک شایانی کند. در اینجا به برخی از بیماری های رایج و نحوه شبیه سازی علائم آن ها پرداخته می شود.

شبیه سازی تب: ظرافت در اندازه گیری

تب یکی از مهم ترین علائم بیماری است و والدین به احتمال زیاد دمای بدن فرد را اندازه گیری خواهند کرد. برای شبیه سازی تب، می توان از روش های زیر استفاده کرد:

• برای دماسنج های دهانی: قبل از اندازه گیری، به دستشویی رفتن و شستشوی دهان و زیر زبان با آب گرم (نه داغ) می تواند دمای دهان را بالا ببرد. کشیدن سیفون پس از این کار، طبیعی تر به نظر می رسد.
• برای دماسنج های گوش یا پیشانی: می توان دماسنج را برای لحظاتی نزدیک یک منبع گرما مانند شوفاژ یا لامپ روشن نگه داشت.
• گرم کردن پیشانی: با مالش سریع پیشانی یا استفاده از سشوار (فقط برای دماسنج های پیشانی)، می توان حس گرمی را القا کرد. ریختن آب گرم روی گونه ها، پیشانی و زیر بغل نیز می تواند حس تعریق و تب را ایجاد کند.

نکته مهم: دمای مورد هدف باید بالای 37.5 درجه سانتی گراد و زیر 39 درجه سانتی گراد باشد. تب کمتر از 37.5 درجه به عنوان تب محسوب نمی شود و تب بالای 39 درجه سانتی گراد به احتمال زیاد منجر به مراجعه فوری به پزشک خواهد شد. همچنین، نشان دادن لرز و سردی و پیچیدن خود در پتو، می تواند حس تب را تقویت کند.

دل درد، معده درد و حالت تهوع: جزئیات یک ناخوشی داخلی

این علائم، به دلیل داخلی بودن، به راحتی قابل تشخیص نیستند و می توانند به خوبی شبیه سازی شوند. فشار دادن شکم و ناله کردن از درد، بیان احساس طعم ناخوشایند در دهان (مثلاً طعم تخم مرغ گندیده)، و ادعای اسهال (با دویدن سریع به توالت، کشیدن سیفون و استفاده از خوشبوکننده هوا برای پوشاندن بوی ناموجود) از جمله روش های موثر هستند. البته، باز هم تأکید می شود که هرگز نباید انگشت در گلو کرد.

تظاهر به سرماخوردگی یا آنفولانزا: بیماری های رایج و مسری

این بیماری ها بسیار رایج و مسری هستند و والدین معمولاً تمایلی به فرستادن فرد به مدرسه با چنین علائمی ندارند.

• سرفه و عطسه های بلند و متناوب، همراه با آبریزش بینی (با مالیدن بینی تا کمی قرمز شود و استفاده از کمی آب برای شبیه سازی ترشحات).
• تنفس با دهان برای نشان دادن گرفتگی بینی.
• بیان احساس استخوان درد یا کوفتگی بدن.
• فین کردن مداوم در دستمال کاغذی و رها کردن آن ها در اطراف، می تواند به این تصویر کمک کند.
• پوشیدن چند لایه لباس روی هم، برای نشان دادن احساس سرما و لرز.

گلودرد: نمایش دشواری در بلع

برای وانمود کردن به گلودرد، می توان با صدای گرفته صحبت کرد و هنگام بلع، دشواری و درد را نشان داد. باز نگه داشتن دهان برای مدتی می تواند به خشک شدن گلو کمک کند. نوشیدن مداوم آب و قورت دادن آن با سختی، یا حتی مکیدن آبنبات های قرمز رنگ (با احتیاط) برای قرمز نشان دادن گلو، از دیگر روش ها است. بیان اینکه در گلویم احساس خراشیدگی می کنم نیز می تواند کمک کننده باشد.

میگرن یا سردرد شدید: حساسیت به نور و صدا

میگرن یا سردرد شدید، به دلیل عدم وجود علائم ظاهری آشکار، به راحتی قابل شبیه سازی است. حساسیت به نور و صدا (با تنگ کردن چشم ها و درخواست کاهش صدا)، اعلام درد در یک نقطه خاص سر (مثلاً بالای ابرو)، و لمس مداوم پیشانی همراه با اخم، می تواند نشانه های میگرن باشند. بیان احساس سرگیجه یا تاری دید، همراه با راه رفتن آهسته و مکث های ناگهانی برای به دست آوردن تعادل، نیز می تواند موثر باشد. درخواست دارو از والدین (بدون مصرف واقعی آن) نیز می تواند به باورپذیری کمک کند.

درد پریود: یک دلیل طبیعی برای دختران

برای دختران، درد پریود یک بهانه طبیعی و کاملاً قابل قبول است، به ویژه در برابر پدران که معمولاً کمتر در این مورد سوال می پرسند. اشاره به دل درد و اینکه زمان پریودم است، می تواند راهی موثر برای غیبت باشد، زیرا این موضوع به راحتی قابل بررسی و تکذیب نیست.

حفظ نقش در طول روز: پنهان کاری هوشمندانه در خانه

وانمود کردن به بیماری، تنها به ساعات صبح محدود نمی شود؛ برای موفقیت کامل، لازم است که فرد در طول روز نیز نقش خود را حفظ کند و از انجام فعالیت هایی که با وضعیت یک بیمار در تضاد است، پرهیز نماید.

رفتار بیمارگونه در خانه: مراقبت از جزئیات

در طول روز، باید رفتار یک فرد بیمار را ادامه داد. اگر والدین در خانه هستند، وانمود کردن به خوابیدن زیاد و بی حالی در هنگام چک کردن وضعیت توسط آن ها، ضروری است. می توان صورت را با پتو یا بالش پوشاند تا حساسیت به نور و دردسر را نشان داد. اگر والدین در خانه نیستند و از محل کار تماس می گیرند، بهتر است اجازه داد تلفن چند بار زنگ بخورد، سپس با صدایی خسته و بی حال پاسخ داد. این کار، حس مسئولیت پذیری را القا می کند و این تصور را از بین می برد که فرد در حال خوش گذرانی است.

پرهیز از فعالیت های ممنوعه: خطر لو رفتن

بسیار مهم است که از انجام فعالیت هایی که با وضعیت بیماری در تضاد هستند، پرهیز شود. هرگز نباید از خانه بیرون رفت؛ زیرا مشاهده شدن توسط همسایه ها یا دوستان والدین می تواند منجر به لو رفتن قضیه شود. همچنین، قبل از بازگشت والدین به خانه، باید تمام وسایل بازی یا لوازم تفریحی را جمع آوری کرد تا هیچ نشانه ای از فعالیت های غیربیمارگونه باقی نماند. پاک کردن تاریخچه مرورگر اینترنت و دانلودها نیز برای جلوگیری از کشف فعالیت های آنلاین در طول روز بیماری، ضروری است. پاک کردن تاریخچه جستجوی این مقاله نیز، از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

نمایش بهبود تدریجی: جلوگیری از مراجعه به پزشک

برای جلوگیری از مراجعه به پزشک و لو رفتن کامل موضوع، لازم است که فرد به تدریج علائم بهبود را نشان دهد. در اواسط روز، می توان یک یا دو مورد از علائم را کاهش داد و وانمود کرد که با استراحت، حالم بهتر شده است. اگر تا پایان روز هیچ بهبودی نشان داده نشود، والدین به احتمال زیاد تصمیم می گیرند فرد را به پزشک ببرند که در آن صورت، تمارض آشکار خواهد شد. باید از تغییر ناگهانی حال از بسیار بیمار به کاملاً خوب پرهیز کرد، زیرا این تغییر ناگهانی، شدیداً مشکوک است.

مواجهه با کادر مدرسه: فریب متخصصان با هوشمندی

اگر فرد مجبور به رفتن به مدرسه شود و قصد غیبت از آنجا را داشته باشد، مواجهه با معلم و به خصوص معاون بهداشت مدرسه، مرحله ای حساس است که نیازمند هوشمندی است.

مراجعه به دفتر بهداشت: شروع با درخواست های کوچک

بعد از گذشت یک یا دو ساعت از شروع کلاس ها، می توان از معلم اجازه گرفت تا به دستشویی رفت. کمی بیشتر از معمول در دستشویی ماند و سپس به کلاس برگشت و به معلم گفت که در دستشویی استفراغ شده و نیاز به مراجعه به دفتر بهداشت است. معاونان بهداشت معمولاً در تشخیص تمارض مهارت زیادی دارند. بنابراین، باید با درخواست های کوچک شروع کرد؛ مثلاً به جای اینکه مستقیماً درخواست رفتن به خانه را مطرح کرد، می توان گفت که حالم خوب نیست و فقط می خواهم کمی دراز بکشم. این رفتار، نشان می دهد که فرد تلاش می کند در مدرسه بماند، نه اینکه فرار کند.

آمادگی برای آزمایش ها: فنون پاسخگویی

معاون بهداشت ممکن است برای اطمینان از وضعیت، آزمایش هایی نظیر گرفتن تب یا فشار خون انجام دهد. در مورد تب، می توان از همان تکنیک های گرم کردن دماسنج یا مالش پیشانی که پیش تر ذکر شد، استفاده کرد. برای فشار خون، برخی افراد سعی می کنند با حبس نفس، فشار خون پایین تری را نشان دهند، اما این کار باید با احتیاط فراوان انجام شود. همچنین، بهتر است قبل از اینکه معاون بهداشت سوال کند، علائم اصلی (مانند من بالا آوردم) بیان شود تا فرد کنترل بیشتری بر روایت داشته باشد.

مراجعه دوباره و درخواست غیبت: ظرافت در بیان

اگر معاون بهداشت پس از اولین مراجعه، فرد را به کلاس برگرداند، نباید نگران شد. این فرصتی برای مراجعه دوباره و افزایش شانس غیبت است. کمی بعد، می توان دوباره به دفتر بهداشت بازگشت و بیان کرد که تلاش کردم، اما نمی توانم تمرکز کنم. می توان اشاره کرد که علائم بیماری (مانند آنفولانزا یا تهوع) شروع شده اند و احساس ناخوش احوالی بیشتر شده است. اما، هرگز نباید مستقیماً از معاون بهداشت خواست که با والدین تماس بگیرد. این درخواست، یک زنگ خطر جدی است و نشان می دهد که فرد بیشتر به دنبال رفتن به خانه است تا بهبودی. اجازه دهید این تصمیم توسط خود کادر مدرسه گرفته شود.

نکات تکمیلی برای افزایش باورپذیری و جلوگیری از شک

علاوه بر شبیه سازی علائم اصلی، برخی نکات ظریف دیگر نیز می توانند به افزایش باورپذیری و جلوگیری از شک کمک کنند.

ترفندهای آرایشی و ظاهری

• آرایش کم رنگ: اگر فرد آرایش می کند، باید آرایشش بسیار کم رنگ باشد و حتی می توان از کمی سایه چشم مشکی یا بنفش تیره زیر چشم استفاده کرد تا ظاهری خسته و کبود به آن بدهد.
• پوست: مالش آرام بینی تا قرمز شود و ایجاد کمی رطوبت (مانند آب) برای شبیه سازی آبریزش بینی. مالیدن کمی پماد ویکس روی بینی، بوی آن حس مریضی را تداعی می کند و کمک می کند بیماری واقعی تر به نظر برسد.
• حالت بدن: نشان دادن لرز (حتی در هوای گرم) و پیچیدن خود در پتو یا ملافه برای القای حس تب و سردی بدن.

اهمیت رفتار و گفتار

• تن صدا: صحبت کردن با صدای آرام و گرفته، نشانه ای از گلودرد یا بی حالی است.
• نفس کشیدن: نفس کشیدن با دهان، می تواند گرفتگی بینی را القا کند.
• پرهیز از زیاده روی: هرگز نباید در تمارض زیاده روی کرد. علائم بسیار شدید و غیرمنطقی، سریعاً شک برانگیز می شوند. تمارض به عفونت های جدی (مانند عفونت چشم شدید) می تواند منجر به مراجعه به پزشک و لو رفتن قضیه شود. یک دل درد ساده یا سرماخوردگی خفیف، کمتر این ریسک را دارد.
• حواس پرتی: می توان گفت که گوش ها گرفته است یا مدام آب می نوشید و با سختی قورت می دهید.
• توجیه احتمالی: یک داستان از قبل آماده کنید تا اگر والدین متوجه تمارض شدند، بتوانید دلیل کارتان را توجیه کنید (مثلاً استرس زیاد مدرسه یا فشار تحصیلی). این کار می تواند از عصبانیت والدین بکاهد.

محرمانه نگه داشتن راز

یکی از مهم ترین نکات، هرگز صحبت نکردن با دوستان درباره تمارض است. حتی بهترین دوستان نیز ممکن است به طور تصادفی یا ناخواسته، این راز را فاش کنند. حفظ این موضوع به عنوان یک راز شخصی، کلید موفقیت در بلندمدت است. انتخاب روز مناسب برای غیبت (مثلاً پنجشنبه یا شنبه) نیز می تواند کمتر شک برانگیز باشد.

هشدارها و مسئولیت پذیری: آینده مهمتر از یک روز غیبت است

با وجود اینکه در این مقاله به روش های وانمود کردن به بیماری پرداخته شد، لازم است به هشدارها و مسئولیت های اخلاقی و سلامتی این اقدام نیز توجه ویژه ای داشت. عواقب ناشی از تمارض می تواند جدی تر از فواید یک روز غیبت از مدرسه باشد.

خطرات از دست دادن اعتماد و عواقب تحصیلی

• از دست دادن اعتماد: مهم ترین خطر، از دست دادن اعتماد والدین، معلمان و سایر افراد است. همانند قصه چوپان دروغگو، اگر فرد به دفعات به بیماری تظاهر کند و لو برود، در صورت بیماری واقعی نیز کسی حرف او را باور نخواهد کرد و ممکن است در زمان نیاز واقعی، کمک لازم را دریافت نکند.
• عواقب تحصیلی: غیبت های مکرر، هرچند به بهانه بیماری، می تواند منجر به عقب افتادن از دروس و افزایش فشار تحصیلی در آینده شود. جبران مطالب از دست رفته، نیازمند تلاش و زمان بیشتری است.
• موقعیت های ناخواسته: تمارض زیاد می تواند به موقعیت های ناخواسته نظیر فرستاده شدن به پزشک منجر شود که در آن صورت، حقیقت آشکار شده و فرد با عواقب آن روبرو خواهد شد.

مخاطرات سلامت: پرهیز از آسیب و مصرف خودسرانه دارو

• عدم مصرف هرگونه دارویی بدون تجویز پزشک: این یک هشدار جدی و حیاتی است. هرگز نباید هیچ دارویی، حتی داروهای بدون نسخه، را بدون تجویز پزشک مصرف کرد. تمام داروها، حتی برای فردی که بیمار است، عوارض جانبی دارند و برای فردی که بیمار نیست، می توانند بسیار مضر باشند. اگر دارویی به فرد پیشنهاد شد، باید آن را دور انداخت.
• خودداری از آسیب رساندن به خود: روش هایی مانند انگشت در گلو کردن برای استفراغ زوری، یا مالیدن مواد شیمیایی یا تحریک کننده به چشم یا دهان، به شدت خطرناک هستند و می توانند به سلامت جسمی فرد آسیب های جدی و جبران ناپذیری وارد کنند. سلامت جسمی و روانی، اولویت اصلی است.

مدت زمان تمارض و تغییر ناگهانی حال

تجربه نشان می دهد که تمارض به بیماری نباید بیش از 3 روز ادامه یابد. در غیر این صورت، والدین به احتمال زیاد فرد را برای معاینه به پزشک خواهند برد و در آن صورت، حقیقت فاش می شود. همچنین، بهبود ناگهانی و چشمگیر پس از یک دوره طولانی بیماری شدید، به شدت مشکوک است و می تواند والدین را به شک بیندازد. روند بهبودی باید تدریجی و باورپذیر باشد.

راهکارهای سالم تر برای مواجهه با مشکلات مدرسه

به جای روی آوردن به تمارض، بهتر است فرد به دلایل واقعی خستگی، استرس یا بی میلی به مدرسه توجه کند و راهکارهای سالم تر و پایدارتری را برای حل آن ها بیابد.

• در صورت احساس فشار تحصیلی یا استرس، صحبت با والدین، مشاور مدرسه، یا یک فرد قابل اعتماد می تواند بسیار کمک کننده باشد. بسیاری از مشکلات را می توان با گفت وگو و یافتن راه حل های واقعی، حل کرد.
• برنامه ریزی برای استراحت منظم، مدیریت زمان، و حفظ سلامت جسمی و روانی از طریق تغذیه مناسب و ورزش، می تواند نیاز به غیبت های غیرضروری را کاهش دهد.

جمع بندی: آینده شما مهمتر از یک روز غیبت است

وانمود کردن به بیماری برای غیبت از مدرسه، ترفندی است که برخی دانش آموزان به آن روی می آورند. همانطور که در این مقاله بررسی شد، برای اجرای موفقیت آمیز این نقش، نیاز به برنامه ریزی دقیق، توجه به جزئیات علائم و حفظ نقش در طول روز است. این فرآیند، از شب قبل با نشان دادن علائم خفیف آغاز شده و تا نمایش رفتارهای خاص در صبح و در نهایت، حفظ هوشمندانه نقش در خانه و حتی در مواجهه با کادر مدرسه ادامه می یابد.

با این حال، باید همواره به یاد داشت که این راهنما صرفاً جنبه آموزشی و اطلاع رسانی دارد. پیامدهای تمارض، از جمله از دست دادن اعتماد عزیزان، عقب افتادن از درس ها، و خطرات سلامتی ناشی از مصرف خودسرانه دارو یا آسیب رساندن به خود، می توانند بسیار جدی و جبران ناپذیر باشند. آینده تحصیلی و سلامت جسمی و روانی هر فرد، از اهمیت بالاتری برخوردار است.

توصیه می شود در صورت احساس خستگی، استرس، یا هرگونه مشکل مرتبط با مدرسه، به جای پناه بردن به تمارض، با والدین، مشاوران مدرسه یا افراد مورد اعتماد خود صحبت کنید. یافتن راه حل های واقعی و پایدار، نه تنها مشکلات را حل می کند، بلکه به حفظ اعتماد و سلامت بلندمدت فرد نیز کمک شایانی می کند. موفقیت و سلامتی پایدار، ارزش تلاش و صداقت را دارد.