رابطه جنسی در دوران عقد

دوران عقد یکی از حساس ترین و شیرین ترین مراحل زندگی هر زوجی است، دورانی که پلی میان زندگی مجردی و مشترک محسوب می شود. در این برهه، صمیمیت جسمی و عاطفی بین زوجین شکلی جدی تر به خود می گیرد و یکی از مهم ترین ابهامات و دغدغه ها، موضوع رابطه جنسی است که نیازمند آگاهی کامل، گفتگوی شفاف و تصمیم گیری مسئولانه است. شناخت ابعاد مختلف این موضوع، از شرعی و عرفی گرفته تا روانشناختی و عملی، به زوجین کمک می کند تا با دیدی باز، بهترین مسیر را برای ساختن یک زندگی مشترک پایدار و رضایت بخش برگزینند و از بروز چالش های احتمالی جلوگیری کنند.

اهمیت دوران عقد و چالش های صمیمیت جنسی

دوران عقد، فصلی منحصر به فرد در داستان زندگی هر زوجی به شمار می رود. این مرحله، فرصتی گرانبها برای شناخت عمیق تر از یکدیگر، هم از نظر روحی و هم جسمی است، تا هر دو طرف بتوانند با آمادگی کامل تر قدم به زندگی مشترک بگذارند. بسیاری از زوج ها در این دوره با شور و هیجان فراوانی برای آغاز زندگی جدیدشان روبرو هستند، اما همزمان، سوالات و نگرانی های زیادی پیرامون موضوع صمیمیت جنسی در ذهنشان شکل می گیرد. این ابهامات، گاهی اوقات می تواند به منبع استرس و سردرگمی تبدیل شود، به خصوص زمانی که انتظارات فردی با هنجارهای اجتماعی یا فرهنگی در تعارض قرار می گیرد.

دوران عقد: پلی میان استقلال و زندگی مشترک

این دوره، زمان آن است که زوجین کم کم از وابستگی های پیشین فاصله گرفته و هویتی مشترک را تعریف کنند. طبیعی است که در این مسیر، میل به نزدیکی و صمیمیت فیزیکی افزایش یابد، چرا که این نزدیکی، بخش جدایی ناپذیری از پیوند زناشویی است. اما چگونگی مدیریت این میل، با توجه به اینکه زوجین هنوز به صورت رسمی زندگی مشترک خود را زیر یک سقف آغاز نکرده اند، می تواند به یک چالش تبدیل شود. از این رو، آگاهی از تمامی جوانب این موضوع و گفتگوهای صادقانه میان طرفین، اهمیت بسیار زیادی دارد.

ابعاد گوناگون رابطه جنسی در دوران عقد

بررسی رابطه جنسی در دوران عقد، نیازمند نگاهی چندوجهی است که هم ابعاد شرعی، هم عرفی و هم روانشناختی را در بر گیرد. این سه دیدگاه، گاهی در کنار یکدیگر قرار می گیرند و گاهی نیز می توانند چالش هایی را برای زوجین ایجاد کنند.

دیدگاه شرعی: جواز کامل و مسئولیت های مترتب

از منظر شرع مقدس اسلام، پس از جاری شدن صیغه عقد شرعی، زن و مرد به یکدیگر محرم محسوب شده و تمامی روابط زناشویی، از جمله رابطه جنسی کامل (دخول)، شرعاً حلال و مجاز است. در این زمینه هیچ گونه محدودیت شرعی وجود ندارد و آن ها از نظر دینی زن و شوهر کامل محسوب می شوند. با این حال، باید توجه داشت که این جواز شرعی به معنای توصیه به انجام رابطه کامل، بدون در نظر گرفتن شرایط عرفی و پیامدهای اجتماعی و روانی آن نیست. از این رو، اگرچه شرع محدودیتی قائل نیست، مسئولیت های شرعی و حقوقی مترتب بر آن، مانند مهریه و نفقه در صورت جدایی، همچنان پابرجاست.

دیدگاه عرفی و فرهنگی: میان سنت و نیازهای جدید

برخلاف دیدگاه شرعی، عرف و فرهنگ جامعه ایرانی، غالباً در مورد رابطه جنسی در دوران عقد، محافظه کارانه تر عمل می کند. انتظارات خانواده ها و فشارهای اجتماعی نقش پررنگی در این زمینه ایفا می کند و معمولاً تأکید بر حفظ بکارت تا شب عروسی و سر خانه و زندگی خود رفتن وجود دارد. قضاوت های اجتماعی در صورت اطلاع از برقراری رابطه کامل و همچنین پیامدهای احتمالی در صورت جدایی (به خصوص برای خانم ها)، از جمله نگرانی های اصلی در این دیدگاه است. اینجاست که زوجین باید میان نیازهای طبیعی و عاطفی خود با احترام به سنت ها و فرهنگ خانواده ها تعادلی هوشمندانه برقرار کنند. نادیده گرفتن کامل این عرف، ممکن است به روابط خانواده ها خدشه وارد کند و حمایت های لازم را از زوجین سلب نماید.

دیدگاه روانشناختی: تقویت پیوند و چالش های ذهنی

از دیدگاه روانشناسی، صمیمیت عاطفی و فیزیکی نقش بسزایی در تقویت پیوند زوجین و افزایش عشق و محبت میان آن ها دارد. دوران عقد فرصتی استثنایی برای شناخت جنسی از یکدیگر، کشف نقاط حساس و تمایلات متقابل، و تمرین گفتگوی آزاد درباره مسائل جنسی است. این شناخت، پایه های یک زندگی جنسی سالم و رضایت بخش را در آینده مستحکم می سازد. با این حال، محدودیت های ناشی از عرف و انتظارات خانواده ها، می تواند استرس و اضطراب قابل توجهی را به زوجین تحمیل کند. مدیریت این استرس، نیازهای جنسی برآورده نشده و نگرانی ها در مورد آینده رابطه، نیازمند بلوغ عاطفی و مهارت های ارتباطی قوی است. در این دوره، ممکن است خانم ها به دلیل حساسیت های روانی و انتظارات اجتماعی، نیاز به زمان و آمادگی روحی بیشتری برای صمیمیت های عمیق تر داشته باشند.

چرا صمیمیت جنسی (فراتر از دخول) در دوران عقد اهمیت دارد؟

صمیمیت جنسی در دوران عقد، تنها به معنای برقراری رابطه کامل نیست، بلکه طیف وسیعی از ابراز محبت ها و نزدیکی های فیزیکی را در بر می گیرد که می تواند فواید بسیاری برای زوجین داشته باشد. این صمیمیت، بستر مناسبی برای رشد و استحکام رابطه فراهم می کند و می تواند پایه های زندگی مشترک را از همان ابتدا تقویت کند.

• تقویت پیوند عاطفی و افزایش عشق و محبت: ابراز محبت های فیزیکی، بوسیدن، نوازش و در آغوش گرفتن، ترشح هورمون های عشق و دلبستگی مانند اکسی توسین را افزایش داده و پیوند عاطفی میان زوجین را عمیق تر می کند. این نزدیکی، حس امنیت و تعلق خاطر را تقویت می نماید.
• شناخت نیازها و تمایلات جنسی یکدیگر: دوران عقد فرصتی عالی برای زوجین است تا بدون فشار و با آرامش، درباره نیازها، خواسته ها و فانتزی های جنسی خود با یکدیگر صحبت کنند و از علایق همسرشان آگاه شوند. این شناخت، اساس یک زندگی جنسی موفق در آینده خواهد بود.
• کاهش استرس و تنش ناشی از نیازهای جنسی برآورده نشده: میل جنسی یک نیاز طبیعی است و عدم برآورده شدن آن می تواند منجر به استرس، بی قراری و حتی پرخاشگری شود. صمیمیت های فیزیکی می تواند تا حد زیادی این نیاز را مدیریت کرده و تنش ها را کاهش دهد.
• افزایش رضایت و آرامش روانی زوجین: داشتن یک رابطه صمیمانه و رضایت بخش، حتی بدون دخول، می تواند به افزایش اعتماد به نفس، حس ارزشمندی و آرامش روانی در هر دو طرف کمک کند. احساس دوست داشته شدن و خواستنی بودن، تاثیر مثبتی بر سلامت روان دارد.
• تمرین مهارت های ارتباطی و بیان خواسته ها: صحبت کردن درباره مسائل جنسی نیازمند مهارت های ارتباطی خاصی است. دوران عقد محیطی امن برای تمرین این مهارت ها و یادگیری چگونگی بیان خواسته ها و شنیدن نیازهای همسر به شکلی محترمانه است.
• ایجاد حس تعلق و اطمینان در رابطه: ابراز صمیمیت های فیزیکی، به خصوص در حضور خانواده ها و دوستان، می تواند حس تعلق و اطمینان را در زوجین تقویت کند. این حس که آن ها به یکدیگر تعلق دارند و آینده مشترکی در پیش رو دارند، بسیار آرامش بخش است.

به طور خلاصه، صمیمیت جنسی در دوران عقد، فراتر از یک عمل فیزیکی، ابزاری قدرتمند برای ساختن یک پایه عاطفی مستحکم و آماده سازی زوجین برای یک زندگی مشترک پر از عشق و رضایت است. آنچه مهم است، رویکرد آگاهانه و احترام متقابل در این مسیر است.

راهبردهای کلیدی برای مدیریت صمیمیت جنسی در دوران عقد

مدیریت رابطه جنسی در دوران عقد نیازمند رویکردی هوشمندانه، آگاهانه و مسئولانه است. زوجین با در نظر گرفتن چند راهبرد کلیدی می توانند این دوره را به بهترین شکل ممکن سپری کرده و پایه های زندگی مشترک خود را مستحکم تر سازند.

گفتگوی صادقانه: پایه و اساس هر رابطه موفق

شاید مهم ترین و اولین گام در مدیریت صمیمیت جنسی، گفتگوی شفاف و صادقانه میان زوجین باشد. هر دو طرف باید بتوانند احساسات، ترس ها، نگرانی ها و خواسته های خود را بدون خجالت و قضاوت با یکدیگر در میان بگذارند. گوش دادن فعال و همدلی، به این معنا که هر یک از زوجین تلاش کند تا دیدگاه و احساسات همسرش را درک کند، می تواند بسیاری از سوءتفاهم ها را از بین ببرد و به آن ها کمک کند تا به یک درک مشترک دست یابند. این گفتگوها نباید فقط یک بار انجام شوند، بلکه باید در طول دوران عقد، به صورت مداوم و با تغییر شرایط و احساسات، ادامه یابند.

توافق و رضایت دوجانبه: احترام به خواسته های همسر

هرگونه صمیمیت فیزیکی، چه کامل و چه غیرکامل، باید با توافق و رضایت کامل هر دو طرف صورت پذیرد. هیچ یک از زوجین نباید تحت فشار عاطفی، روانی یا کلامی برای انجام کاری که مایل به آن نیستند، قرار گیرند. حق نه گفتن برای هر دو طرف، در هر مرحله ای از رابطه و هر نوع صمیمیتی، باید به رسمیت شناخته شود و با احترام کامل پذیرفته شود. این احترام متقابل، حس اعتماد را در رابطه تقویت می کند و نشان دهنده ارزش قائل شدن برای حریم شخصی و انتخاب های همسر است.

تعیین حد و مرزهای شخصی و زوجی: خطوط قرمز مشترک

زوجین باید با گفتگو و توافق، حد و مرزهای مشخصی را برای صمیمیت های فیزیکی خود در دوران عقد تعیین کنند. این خطوط قرمز می تواند شامل مرزهای فردی (آنچه هر یک از طرفین با آن راحت است یا نه)، خانوادگی (انتظارات خانواده ها) و فرهنگی (هنجارهای اجتماعی) باشد. برای مثال، ممکن است یک زوج تصمیم بگیرند که معاشقه داشته باشند اما از دخول کامل پرهیز کنند. این مرزها ثابت نیستند و می توانند با گذشت زمان، افزایش شناخت و احساس راحتی بیشتر، با توافق دوجانبه تغییر کنند. مهم این است که هر دو طرف از این مرزها آگاه باشند و به آن متعهد بمانند.

تعیین مرزهای شفاف و توافق بر سر آن ها، ستون فقرات یک رابطه جنسی سالم و محترمانه در دوران عقد است.

حفظ حریم خصوصی و احترام به فضای یکدیگر

انتخاب مکان و زمان مناسب برای ابراز صمیمیت ها، به ویژه در جامعه ما، از اهمیت بالایی برخوردار است. زوجین باید به حریم شخصی یکدیگر و همچنین خانواده هایشان احترام بگذارند. صمیمیت در فضاهای خصوصی و زمانی که هر دو طرف احساس راحتی و امنیت کامل می کنند، می تواند تجربه ای دلپذیرتر و بدون استرس باشد. این موضوع به حفظ حرمت و جایگاه زوجین در خانواده ها و جامعه نیز کمک می کند.

آمادگی روانی و جسمی: گام های آهسته و مطمئن

صمیمیت های جنسی، به خصوص برای خانم ها، نیازمند آمادگی روانی و جسمی است. اولین دخول می تواند با استرس و گاهی درد همراه باشد، بنابراین نیاز به صبر، آرامش و آمادگی کامل از سوی هر دو طرف دارد. عجله کردن در این زمینه می تواند به جای لذت بخش بودن، به تجربه ای ناخوشایند تبدیل شود و حتی بر آینده زندگی جنسی زوجین تأثیر منفی بگذارد. توجه به نیازها و آمادگی روانی خانم، از جمله حساسیت های مربوط به پرده بکارت و نگرانی های اجتماعی، بسیار حیاتی است.

انواع صمیمیت جنسی و ملاحظات آن در دوران عقد

صمیمیت جنسی طیف وسیعی از رفتارهای فیزیکی را در بر می گیرد که هر یک می توانند به نوعی نیازهای عاطفی و جنسی زوجین را در دوران عقد برآورده سازند. شناخت این انواع و ملاحظات مربوط به هر یک، به زوجین کمک می کند تا تصمیمات آگاهانه تری بگیرند.

معاشقه و ابراز محبت فیزیکی: زبان عشق و نزدیکی

معاشقه، شامل بوسیدن، در آغوش گرفتن، نوازش کردن و لمس عاطفی، یکی از مهم ترین و ایمن ترین راه های ابراز صمیمیت در دوران عقد است. این نوع نزدیکی، نه تنها به تقویت پیوند عاطفی و افزایش عشق و محبت کمک می کند، بلکه می تواند بخش قابل توجهی از نیازهای جنسی را نیز برآورده سازد. ماساژ و لمس نقاط تحریک پذیر بدن (بدون هدف دخول)، از جمله روش هایی است که هیجان جنسی را بالا برده، ارضای عاطفی و جسمی را به دنبال دارد و فشار برای برقراری رابطه جنسی کامل را کاهش می دهد. این فعالیت ها به زوجین اجازه می دهد تا از بدن یکدیگر آگاه شوند و به زبان عشق فیزیکی همسرشان تسلط یابند.

رابطه جنسی بدون دخول (Non-penetrative Sex): کاوشی ایمن تر

رابطه جنسی بدون دخول به هر نوع فعالیت جنسی گفته می شود که شامل ورود آلت تناسلی مرد به واژن زن نباشد. این نوع صمیمیت، می تواند راهی امن تر برای زوجین باشد تا نیازهای جنسی خود را برآورده سازند و در عین حال، از برخی خطرات احتمالی رابطه کامل دوری کنند.

برخی از روش های ایمن تر در این دسته عبارتند از:

• تحریک با دست (Hand Job): استفاده از دست برای تحریک اندام تناسلی یکدیگر.
• تحریک دهانی (Oral Sex): تحریک دهانی اندام تناسلی (با تاکید بر بهداشت و امنیت).
• تماس خارجی اندام تناسلی (Outercourse): مالش اندام های تناسلی به یکدیگر بدون دخول.

ملاحظات و هشدارهای مهم در رابطه بدون دخول

• احتمال بارداری: هرچند احتمال بارداری در روابط بدون دخول بسیار کمتر از رابطه کامل است، اما صفر نیست. تماس مایع منی با واژن، حتی بدون دخول، می تواند منجر به بارداری شود. بنابراین، اگر قصد بارداری ندارید، همیشه باید روش های پیشگیری از بارداری را مد نظر قرار دهید.
• انتقال بیماری های مقاربتی (STIs): بیماری های مقاربتی می توانند حتی بدون دخول کامل نیز منتقل شوند (مانند HPV، هرپس، سوزاک دهانی). استفاده از کاندوم یا محافظ های دهانی در صورت لزوم، برای کاهش این خطر، توصیه می شود.

رابطه جنسی کامل (با دخول) در دوران عقد: یک تصمیم پرریسک

اگرچه از نظر شرعی، برقراری رابطه جنسی کامل در دوران عقد مجاز است، اما از دیدگاه عرفی، خانوادگی، روانشناختی و حقوقی، این تصمیم با ملاحظات و ریسک های قابل توجهی همراه است. بسیاری از کارشناسان و خانواده ها، با توجه به شرایط فرهنگی جامعه و احتمال بروز مشکلات، توصیه می کنند که زوجین برقراری رابطه کامل را به پس از عروسی و آغاز زندگی مشترک رسمی موکول کنند.

نکات ضروری در صورت تصمیم به برقراری رابطه کامل

در صورتی که زوجین با آگاهی کامل و توافق دوجانبه تصمیم به برقراری رابطه جنسی کامل در دوران عقد بگیرند، رعایت نکات زیر از اهمیت حیاتی برخوردار است:

1. پیشگیری از بارداری: استفاده از روش های مطمئن و مؤثر پیشگیری از بارداری (مانند کاندوم و قرص های ضد بارداری) کاملاً ضروری است. باید به خاطر داشت که هیچ روشی صد در صد قطعیت ندارد و همواره احتمال کمی برای بارداری ناخواسته وجود دارد. بارداری در دوران عقد می تواند چالش های جدی اجتماعی، خانوادگی و روانی را برای زوجین و خانواده هایشان به همراه داشته باشد.
2. پیشگیری از بیماری های مقاربتی: حتی در روابط تک همسری نیز، در صورت عدم اطمینان از سلامت کامل هر دو طرف، استفاده صحیح از کاندوم برای پیشگیری از انتقال بیماری های مقاربتی (STIs) اهمیت دارد. آگاهی و مسئولیت پذیری در این زمینه حیاتی است.
3. پیامدهای احتمالی جدایی: این مورد یکی از مهم ترین ملاحظات است. در صورت جدایی در دوران عقد و پس از برقراری رابطه کامل، پیامدهای روانی و عاطفی می تواند برای هر دو طرف، به ویژه برای خانم ها، بسیار عمیق و آسیب زا باشد. از جنبه حقوقی نیز، مسائلی مانند مهریه و اثبات دوشیزگی می تواند بسیار پیچیده و فرساینده باشد و بر آینده و روابط بعدی افراد تأثیر منفی بگذارد. این آسیب ها فراتر از فرد، بر خانواده ها نیز اثرگذار خواهد بود.
4. آمادگی روانی خانم: اولین دخول می تواند با درد و استرس زیادی همراه باشد. لازم است که آقا با صبر، آرامش و ملاطفت برخورد کند و از آمادگی روانی کامل خانم اطمینان حاصل شود. عجله و بی توجهی به این موضوع، می تواند تجربه ای ناخوشایند و حتی آسیب زا را رقم بزند.

مدیریت چالش ها و نگرانی های رایج

دوران عقد، با تمام شیرینی هایش، می تواند با چالش ها و نگرانی های خاص خود نیز همراه باشد، به ویژه در مورد صمیمیت های جنسی. مدیریت این چالش ها نیازمند بلوغ، همدلی و مهارت های حل مسئله است.

ترس از بارداری ناخواسته: راهکارهای پیشگیرانه

یکی از بزرگترین نگرانی های زوجین در دوران عقد، بارداری ناخواسته است. این ترس، می تواند سایه ای بر روی صمیمیت آن ها بیندازد و لذت این دوران را کم کند. بهترین راهکار، استفاده مسئولانه و صحیح از روش های پیشگیری از بارداری است. زوجین باید با یکدیگر درباره انتخاب بهترین روش (مانند کاندوم، قرص های ضد بارداری) صحبت کنند و از نحوه صحیح استفاده از آن اطمینان حاصل کنند. مشاوره با یک پزشک یا متخصص زنان می تواند در این زمینه بسیار کمک کننده باشد و راهکارهای عملی و قابل اطمینانی را ارائه دهد. یادآوری این نکته که هیچ روشی صد در صد تضمینی نیست، ضروری است.

فشارهای خانواده و عرف جامعه: چگونگی تعامل و گفتگو

همانطور که پیش تر اشاره شد، عرف و انتظارات خانواده ها نقش پررنگی در نحوه ابراز صمیمیت در دوران عقد دارد. مقابله مستقیم با این فشارها اغلب نتیجه ای جز رنجش و دلخوری نخواهد داشت. راهکار مؤثرتر، گفتگوی محترمانه و مدیریت هوشمندانه انتظارات است. زوجین می توانند با حفظ حریم شخصی خود، به خواسته های خانواده ها احترام بگذارند و صمیمیت های خود را به شیوه هایی انجام دهند که با عرف همسو باشد (مانند معاشقه به جای دخول). در صورت نیاز، می توان با کمک افراد مورد اعتماد در خانواده یا یک مشاور، به تبیین دیدگاه ها و مدیریت انتظارات کمک کرد.

تفاوت در نیازهای جنسی زوجین: راهکارهای توافق

طبیعی است که هر فردی نیازها و تمایلات جنسی متفاوتی داشته باشد. در دوران عقد، این تفاوت ها می تواند چالش برانگیزتر شود، به خصوص اگر یکی از طرفین تمایل بیشتری به صمیمیت فیزیکی داشته باشد و دیگری محافظه کارتر باشد. در چنین شرایطی، گفتگوی باز، صریح و همدلانه اهمیت دوچندان پیدا می کند. زوجین باید یاد بگیرند که نیازهای یکدیگر را درک کنند و برای رسیدن به توافقی که رضایت هر دو طرف را جلب کند، تلاش کنند. این ممکن است به معنای یافتن راه های جایگزین برای ابراز صمیمیت یا تنظیم انتظارات باشد. هدف نهایی، ایجاد تعادل و حس رضایت مشترک است.

حفظ حیا و حرمت ها در کنار برآورده کردن نیازها

در فرهنگ ایرانی، حفظ حیا و حرمت ها در روابط، به خصوص در دوران عقد، از اهمیت زیادی برخوردار است. این ارزش ها نباید به معنای نادیده گرفتن نیازهای طبیعی زوجین باشد، بلکه باید راهی برای ادغام آن ها یافت. زوجین می توانند با انتخاب زمان و مکان مناسب برای صمیمیت های خود، رعایت پوشش مناسب در جمع و احترام به حریم یکدیگر و خانواده ها، هم به نیازهای خود پاسخ دهند و هم به ارزش های فرهنگی احترام بگذارند. این تعادل، نشان دهنده پختگی و مسئولیت پذیری است.

اهمیت مشاوره تخصصی: چرا و چه زمانی مراجعه کنیم؟

گاهی اوقات، علی رغم تلاش های زوجین، چالش ها و نگرانی ها در مورد رابطه جنسی در دوران عقد حل نشده باقی می ماند. در چنین شرایطی، مراجعه به یک مشاور خانواده یا سکس تراپیست متخصص می تواند بسیار کمک کننده باشد. یک متخصص می تواند فضای امن و بی طرفانه ای را برای گفتگو فراهم کند، به زوجین مهارت های ارتباطی مؤثرتر را بیاموزد، به آن ها در کشف ریشه های مشکلات کمک کند و راهکارهای عملی برای مدیریت نیازها و نگرانی ها ارائه دهد. زمان مراجعه به مشاور، هر زمان که زوجین احساس کنند به بن بست رسیده اند یا نمی توانند به تنهایی مسائل خود را حل کنند، فرا رسیده است.

نتیجه گیری: پیوندی آگاهانه و مسئولانه

دوران عقد، به عنوان پلی مهم میان دو مرحله از زندگی، فرصتی بی نظیر برای زوجین است تا پایه های یک زندگی مشترک سرشار از عشق و احترام را بنا نهند. صمیمیت جنسی در این دوره، اگرچه از نظر شرعی مجاز است، اما در بستر عرف و فرهنگ جامعه ایرانی، نیازمند رویکردی آگاهانه و مسئولانه است. زوجین با برقراری ارتباط صادقانه، تعیین مرزهای روشن، احترام به خواسته ها و نگرانی های یکدیگر و توجه به پیامدهای احتمالی، می توانند این دوران را به بهترین شکل مدیریت کنند.

اهمیت گفتگو، توافق، آگاهی از ابعاد شرعی، عرفی، حقوقی و روانشناختی، و مسئولیت پذیری در قبال سلامت جسمی و روانی، از جمله نکات کلیدی است که زوجین باید همواره مد نظر داشته باشند. چه با انتخاب صمیمیت های کامل و چه با تمرکز بر معاشقه و روابط بدون دخول، هدف نهایی باید تقویت پیوند عاطفی، شناخت عمیق تر از یکدیگر و آماده سازی برای یک زندگی زناشویی سالم و پایدار باشد. هر تصمیمی که در این زمینه گرفته می شود، باید با احترام متقابل، همدلی و درک کامل از شرایط هر دو طرف همراه باشد، تا دوران عقد به معنای واقعی کلمه، به فصلی شیرین و پخته در داستان زندگی آن ها تبدیل شود.