چفیه: از پوشش تا نماد، از نماد تا پوشش

زمانی که جنگ عراق و ایران شروع شد، رزمندگان ایرانی نیز از این پوشش در مناطق جنگی استفاده کردند. کاربردهای عملی فراوانی داشت: کرم ضد آفتاب سر و صورت، حوله عرق گیر، حوله خشک کننده دست و ماسکی که گرد و غبار صحرا از ریه ها خارج نشود و میز غذاخوری. چفیه در آن زمان هیچ مزیت عملی و مشترک دیگری جز مناطق جنگی در اکثر مناطق خشک یا کویری جنوب غربی ایران نداشت.

در اواسط جنگ که این پوشش بسیار مورد استفاده قرار گرفت، بسیج کم کم به نماد یک رزمنده و داوطلب به ویژه در جنگ تحمیلی تبدیل شد. چفیه در نقاشی‌ها، فیلم‌ها، طرح‌های گرافیکی، سمعی و بصری و دیگر صحنه‌های بصری/موقعیت‌های مربوط به جنگ، هویتی متمایز از علایق عملی‌اش در جنگ داشت: هویت رزمندگان شجاع و فداکاری که به فداکاری جان خود ایمان داشتند.

با پایان جنگ، او دیگر جایگاه رزمی عفیف و عملی نداشت، بلکه هویت خود را حفظ کرد و به ویژه در شهرت رسمی خود، حتی پس از استفاده‌های تبلیغاتی متعدد برای نشان دادن اهمیت پیروی از راه رزمندگان. در زمان جنگ. این اتفاق افتاد و کم کم این ماجرا به عرصه سیاست و قدرت هم رسید. مسئولین و مسئولین هر از چند گاهی از چفیه برای ابراز وفاداری به آرمان شهدا و ایثارگران استفاده می کردند. اما عرصه پیچیده سیاست ربطی به فضای برهوت رزمندگانی نداشت که صادقانه و متواضعانه جان خود را فدا کردند. بدهی، رشوه، لابی، خلاصه، فساد اخلاقی، مالی و سازمانی و بسیاری از جرایم دیگر با قدرت سیاسی بالا در پوشش نمادین چفی قرار دارد. کم کم چافه دیگر کاری به افکار عمومی شهدا و جانبازان و ایثارگران جنگ تحمیلی نداشت. مردم به چشم بانکداران حیله گر، جوانان جویای استخدام، مدیران دروغگو، مسئولان حیله گر و… نگاه می کردند، گهگاه روسری بر گردن می انداختند و از شعارهای ساده از سادگی و محبوبیت و فضایی متفاوت در عمل صحبت می کردند. مشخص است.

این خبر سفر خانوادگی یک سرآشپز رسمی به ترکیه که حالا قصد خرید سیسمونی یا هر اثر دیگری را دارد، تنها نمونه کوچکی از رویه ای است که سال هاست در نیمه ماه رمضان ادامه دارد. افشای این ماجرا البته به وضوح ریشه در یک درگیری جناحی داخلی دارد و با تربیت فرزندان و همچنین پاکسازی سیاسی صورت گرفته است و بیش از عشق علی، کینه معاویه و شاید گروه پشت سر آن را نشان می دهد. خود مکاشفه کنندگان. داستانهای دیگری نیز با داستانهای متفاوت وجود دارد.

چفیه، مانند بسیاری از پدیده های پیرامونی، در ابتدا وسیله ای کاربردی برای دلبستگی بی معنا بود. سپس به نماد دفاع و ایثار تبدیل شد و به تدریج ماهیت نمادین خود را نیز تغییر داد و نمادی از سنگر قدرت برای عموم مردم شد و قصد داشت باطنی پر از درگیری را صادقانه و صادقانه تزئین کند. با شعار و سخنرانی و آهنگ. چفیه با نقاط آشکاری چون نگاه خورشید و غبار صحرا، صورت خود را نمی پوشاند. پوشش او اکنون برای چهره های پنهان است.