درددل‌های ورزشکاران با رئیس‌جمهور/ حرکت رونالدینیویی رئیسی!

به گزارش خبرگزاری خبر فوری بری؛ گفته شده ورزشکاران نهایتاً 12 فروردین ساعت 17 از درب خیابان پاستور وارد می شوند. برخلاف روال گیت‌های امنیتی چوپان‌ها، چند نفر با کت و شلوار به عنوان تشریفات ایستاده‌اند یا ورود ورزشکاران را تسهیل می‌کنند تا بلیط ورودی را بین ورزشکاران توزیع کنند و خداوند در ایستگاه برخورد بد قطار امروز زنده بماند. . هر کدام یک لیست طولانی طبقه بندی نشده در بالای صفحه دارند که از شما می خواهد برای یافتن یکی از صفحات فهرست به طور همزمان در تمام صفحات آن پیمایش کنید.

هواشناسی امروز هم مثل قبلی بود: ابر صاف و بارش پراکنده در ارتفاعات و باد ملایم!

خداوند در سی و هشتم بهار در قلب تهران کمپ بهشتی برپا کرده است. سروهای سبز بلند و یا شمشادهای تازه آب شده خیابان پاستور از یک طرف و بوی گلها که نمی دانم کجا هستند از طرف دیگر مرا از سر می اندازد.

این رویداد یک کار شبانی است، مانند دیدار با هنرمندان در وسط کاخ ریاست جمهوری. اطراف حیاط را چندین ساختمان سفید رنگ احاطه کرده و در وسط آن ها حوض زیبایی قرار دارد. مهمانان امروز باید این حیاط را پر از جغرافیای ایرانی کنند.

از همان ابتدا بزرگترین مقوله ای که توجه را به خود جلب می کند، ظاهر و اندام ورزشی است. یکی قدبلند، دیگری درشت، دیگری خوش اندام و دیگری آغوش تهمت! با ورود به زمین، می توانید به راحتی سبد خود را به سه دسته تشخیص دهید: ورزشکاران خوش اندام، ورزشکاران مو سفید و دارای اضافه وزن، و کفش های روشن و لباس های ورزشی که به طور طبیعی به خاطر کت های اتوکشیده اش معروف هستند.

عقربه های ساعت چند دقیقه ای هستند و پایه آنها ساعت 5 بعد از ظهر باقی می ماند. وارد حیاط می شوم. صندلی‌ها قوس‌دار هستند و برخی که زودتر آمده‌اند، صندلی‌های جلو را روی زانو گذاشته‌اند.

جلسه منتظر حضور مهمانانش است. اولین چراغ توسط تیم والیبال روشن شد. جوکی ها با تی شرت های آبی ساده و شلوارهای ورزشی مشکی به سمت صندلی ها می آیند. چه تعبیر درستی از “خودت” در مورد آنها. آنها شاخه های شمشاد باقی می مانند.

پشت سر والیبالیست ها مرد جوانی با موهای مشکی می آید و بی سر و صدا برای خودش صندلی پیدا می کند. وحید یامین پور تنها عضو جلسه امروز حوزه جوانان وزارت ورزش و جوانان!

علی پروین و حسن روشن که نمره اعتبار کشوری 20 دارند همدیگر را می بینند. آنها از گل ها شکوفا می شوند و به قول قهرمانان قدیمی، یکدیگر را در آغوش می گیرند.

خورشید هنوز خود را جدا نکرده است و مستقیم به شکل ورزشکاران خیره شده است.

برخی از افرادی که در آتشی مانند ابوالهول دور هم جمع نمی شوند، وظیفه آنها ترتیب دادن محل اقامت برای مهمانان ورزشی است. راست خانم ها و چپ لردها.

در همان زمان که تمام پرده های چوبی طراحی شده توسط باد غیرمنتظره بهاری به زمین می خورد، حسین رضازاده به همان سبکی که راه می رفت، وزنه برداری را در حالی که تسبیح خود را در دستانش رد و بدل می کند، از بالای سرش بلند می کند. ، می آید و در ردیف آخر می نشیند. بلند می شوند و ادامه می دهند.

17:40. صندلی ها تقریبا پر است. خدا را شکر به نسبت کافی از ورزشکاران مرد و زن دعوت شده است. به صندلی زنانه نگاه می کنم. چهره های آشنا و ناآشنا زیاد است. تیراندازی از نازنین ملایی قایقران، الهه احمدی و یکتا جمالی به همراه مادرش و خواهران منصوریان و ……

چادر مشکی کامل، مانتو مشکی با جوراب مشکی و کفش مشکی! مشخص است که مسئول دعوت از بانوان ورزشکار کار خوبی انجام داده است.

به تعداد مهمان ها رسیده اما جای فوتبالیست های لیگ و تیم ملی خیلی خالی است. فقط محمد انصاری و محمد نوری فوتبالیست ها آمدند.

آقای علیرضا منشی شمع منصوب شده و با هادی ساعی و بهنام عطایی به گرمی صحبت می کند. به او نزدیک می شوم. او از فواید بدنسازی خوب می گوید و یک بدنساز را به بهنام عطایی پیشنهاد می کند.

حامد حدادی با قد 2 متر و 20 سانتی متری بیرون از در نیست و به همین دلیل عقب می نشیند تا جلوی دید هر کسی را بگیرد.

ساعت 6 بعد از ظهر؛ آمدن سجادی (وزیر ورزش و جوانان) نشان از نزدیک بودن برنامه دارد.

با گذشت زمان، خورشید ماه مه تیره تر از قبل می شود و در عوض ابرهای بهاری در آسمان زیاد می شوند.

محمدرضا احمدی که قرار است برنامه را برگرداند، پشت تریبون می رود و از حضار می خواهد که با شروع جلسه بنشینند.

18:15; در حالی که محافظان و وزرا مثل همیشه منتظر هستند تا رئیس جمهور از همان در بزرگ محوطه وارد شود و در آنجا جمع شوند، رئیس جمهور به رونالدینیو سر تکان می دهد و پشت ساختمان روبروی محوطه وارد می شود. ورزشکاران زیر پای رئیس جمهور می ایستند. وقتی به عقب نگاه می کنم، کلمه دزدان دریایی IR IRAN در پشت لباس ورزشی ام دیده می شود.

همه کسانی که می نشینند، قرآن را با جزئیات می خوانند. راستش را بخواهید، جایی برای خواندن سرود وجود ندارد که توسط قهرمانانی که با این سرود برای همه مردم خاطره ساخته اند خوانده شود. پس از قرآن، محمدرضا احمدی پس از محکومیت اسرائیل در روز قدس و تجلیل از ورزشکارانی که برای ارزش‌های خود ایستادگی کردند، از حسن روشن دعوت می‌کند تا به عنوان پیشکسوت پشت سکو بیاید.

دومینوی گفتگوهای صریح ورزشکاران با رئیس جمهور آغاز شده است. هر کدام 5 دقیقه مرجان سلحشوری، جواد فروغی، مریم اللهکرمی، محمد انصاری، سمیه حیدری، سجاد گنج زاده یکی یکی می آیند و نظر می دهند. ساعت 7:03 بعد از ظهر است. هوا به طور غیرعادی تاریک است و آسمان پر از هوای گریان است. هوا بارانی است. مطالبات و کوتاهی‌های ورزشکاران محمد داوودی و عشرت کردستان با صحبتی تمام می‌شود که در پایان، آسمان از عصبانیت منفجر می‌شود و باران آغاز می‌شود. محمدرضا گرایی و محمد بنک زیر باران گفتگو می کنند. رئیسی به یکی از مسئولان زنگ می زند و در گوشش چیزی می گوید و چند ثانیه بعد محمدرضا احمدی پشت تریبون قرار می گیرد: این کار را بکن.

جملات ناتمام احمدی چند نفری که با باران بهاری رابطه خوبی ندارند سریع بلند می شوند و زیر سایه می روند. مسیر روباز از کاخ ریاست جمهوری تا مسجد یک خیابان 250 متری است و همه باید پیاده روی کنند.

این فرصت خوبی برای تمدید قرارهای خود است. در بازی های آسیایی یا المپیک زنانی که به روستا می روند در باران های بهاری با سرعت و شادی به مسجد می روند و همه جمعیت در دسته های دو سه نفره به مسجد می روند.

درب مسجد یکی یکی باز می شود و به همین دلیل ورودی مسجد شلوغ است و قسمت هایی از مداحی های قهرمان را به خود اختصاص می دهد.

تاکنون دمپایی در صحن مسجد نهاد دیده نشده است.

با ورود به مسجد کاملا مشخص است که گروه تشریفات زیادی سخنان کارشناسان هواشناسی را گفته اند!!! خبری از مراسم نیست. سریعاً چند کرسی قبلی برای آقای رئیسی و وزیر و چند ورزشکار و پیشکسوت پیشنهاد کردند.

سجاده های خانه خدا مملو از مهمانان ورزشی ماه میهمانی خدا شد. محمدرضا احمدی پشت تریبون مسجد قرار گرفته و پس از عذرخواهی از وضعیت ایجاد شده توسط میرشاد ماجدی، می خواهد به عنوان نفر دوازدهم پشت تریبون قرار گیرد. ماجدی تمام 5 دقیقه خود را صرف صحبت از کمک به تیم جام جهانی می کند که پشت سر آن محمدرضا احمدی حقوق فوتبالی خود را به خوبی پرداخت می کند و از رئیس جمهور می خواهد که تیم ملی فوتبال را تنها نگذارد.

الهه منصوریان به گرمی شروع به صحبت می کند.

سپس جابر صادق زاده می آید و دستمال قهرمانی خود را به رئیس جمهور تقدیم می کند.

8 دقیقه به اذان باقی مانده و نه وزیر و نه رئیس جمهور هنوز صحبتی نکرده اند.

پس از دعوت محمدرضا احمدی، وزیر به سرعت وارد شد و سخنان خود را کوتاه کرد تا منتظر صحبت رئیس جمهور بماند.

تواشیح عسلک یا من هو الله الذی ….. قیام می کند که حاج آقا رئیسی به سرعت سخنرانی خود را شروع می کند. او از طراحی یک ورزش و طراحی مکانیزم عادلانه برای همه ورزشکاران می گوید. وی سپس قول می دهد تا سال آینده از الزامات ورزشکاران پرهیز کرده و آنها را رعایت کند تا در سخنرانی ها با وجود اینکه فرصتی وجود ندارد، حضار هفت بار در سخنرانی ها کف بزنند. در نهایت برای رسیدگی و رسیدگی به شاخه های کاشته شده توسط ورزشکاران در روزهای طوفانی و شلوغ پیش رو دعا می کند.

پس از سخنان رئیس جمهور، محمدرضا احمدی بلافاصله از روسای باشگاه های قرمزآبی دعوت کرد تا پیراهن های این باشگاه را اهدا کنند. عکاسان تمام تلاش خود را می کنند تا مکان مناسبی برای گرفتن یک عکس خوب پیدا کنند!

10 دقیقه از اذان مغرب گذشته است. رایشی به احمدی می گوید مهمانانی که می خواهند زودتر سر سفره افطار بنشینند، نماز را به تأخیر نیندازند.

در یک طرف مسجد سفره های افطار بزرگ و در طرف دیگر نماز جماعت برای رئیس جمهور است.

بعد از دعای رئیس جمهور برای دومین بار دریبل رونالدینیو به همه آنها برخورد می کند و به جای نشستن پشت میز و در محلی که گارد تعیین کرده اند، کنار حسن یزدانی و حسین اوجاقی می نشیند.

ورزشکاران یکی یکی سر میز می آیند و از رئیس ناراحت می شوند.

منصوریان در پایان افطار به خواهران نزدیک شد و پس از صحبت با رئیسی از او خواست تا با آنها عکس سلفی بگیرد. آقای رئیسی هم قبول می کند و به شوخی می گوید که آقای سجادی هم در عکس باشد.

رئیس جمهور که از شتابزدگی خود آگاه است، برنامه را جای دیگری دارد.

نویسنده: محمدامین حسام

انتهای پیام/