یک پژوهشگر دفاع مقدس گفت: نامگذاری خیابان یا میدان و مکانی مزین به نام شهدا امری عادی و پسندیده است اما فراتر از آن نیازمند خلاقیت و نوآوری نیروها و دست اندرکاران فرهنگی است.
به گزارش خبر فوری، حسین بذرافکن در گفت وگو با خبر فوری، با اشاره به حملات هوایی اندیمشک، گفت: در سال 1361 در 16 سالگی به عنوان بسیجی به مرز اعزام شدم. در هشت سال دفاع مقدس شاهد صحنه های وحشتناکی بودم. بمباران مکرر دزفول، اندیمشکن و آبادان نمونه هایی از این صحنه هاست.
وی افزود: اهمیت تاریخی و غم انگیز فاجعه بمباران اندیمشک که در 4 آذر 1365 و از زمان جنگ جهانی دوم که بیش از 30 نقطه در این شهر بمباران شد، صدها شهید از راه دور بر جای گذاشت. در فاصله صدها متری از پشت بام و برگ درختان و در کف خیابان، چیزی نیست که بتوان به راحتی آن را از ذهن شاهدان پاک کرد، اگرچه کارهای زیادی انجام شده است، اما به مرور زمان هر چه از ذهن شاهدان دور می شویم. این مراسم هر سال رنگ تشریفاتی بیشتری به خود می گیرد و به حداقل رسیده و تقریباً هیچ کاری انجام نمی شود و این بیماری عروق کرونا ویروس قلب از بیشتر مردم دور می شود.
* بی تفاوتی فرهنگی و هنری به بمباران اندیمشک
طولانی ترین بمباران هوایی از زمان جنگ جهانی دوم
وی گفت: نامگذاری خیابان یا میدان و مکانی مزین به نام شهید امری عادی و پسندیده است اما فراتر از آن نیازمند خلاقیت و نوآوری نیروها و دست اندرکاران فرهنگی است. کسانی که به جنگ دست نزده اند ممکن است به دلیل مشکلات اجتماعی و اقتصادی آنچه را که پس از دهه ها جنگ بر سر ملت ایران آمده فراموش کنند.
بذرافکن گفت: هشت سال دفاع مقدس نیازمند همکاری نهادهای مختلف در برخورد با موضوع جنگ تحمیلی و مقاومت مردمی است. یادم هست در مورد بمباران اندیمشک در راه آهن شهر مستندی ساخت تا با ضبط آن در آنجا موافقت کنند. سپس مدیر کل راه آهن من را به سمت امن هدایت کرد. هاراستن همچنین گفت که درخواست شما به مرکز (تهران) ارسال می شود و در صورت موافقت می توانید فیلم برداری کنید که این روند چندین ماه طول کشید و پس از سالگرد بمباران گذشت. از طرفی با شرکت در نمایشگاه پایگاه چهارم شکاری دزفول توانستم انواع جنگنده ها، هواپیماها، باند فرودگاه و پروازهای هواپیما را به تصویر بکشم. یکی از خواسته ها و دغدغه های اصلی ما پژوهشگران همکاری همه نهادها و سازمان ها در مقابله با موضوع جنگ تحمیلی است.
انتهای پیام/