فرزین پورمحبی
سه روزی بود که ماشینی که از شرکت گرفتم به دلایل فنی در تعمیرگاه بود و مجبور شدم ناوگان حمل و نقل عمومی را رها کنم! ساعت 20 دیروز بعد از سه ساعت و نیم ترافیک و زنده ماندن از جمعیت BRT بالاخره به کوچه ای که خانه ام بود رسیدم. سرفه، البته نه از تاج، بلکه از ذرات معلق در هوای آلوده کلان شهرها، مرا برید. اما چند قدمی خانه ناگهان دو دوست با چماق خوابیدند و وسایلم را برداشتند! با تمام وجود وارد خانه شدم، دیدم برق قطع شده است. به توالت کورمال کورمال رفتم تا دست و صورتم را بشویم تا از شدت فجایعی که بر سرم آمده بود بکاهم و کمی حالم بهتر شود. ولی اونجا هم متوجه شدم فشار آب به قدری ضعیف شده که میتونم چند قطره آب از شیر خارج کنم! یخچال طبق معمول نرمتر از سر کچل من و تمیزتر از دل مسئولین دلسوزمان بود! برگشت خوردن، برای اینکه پرخوری نکنیم، حذف شد!
گوشه ای نشستم و به افق خیره شدم و به ذهنم خطور کرد که با چنین شرایطی واقعاً فکر کنم که مسئولان همیشه به فکر حفظ فضای مجازی نیستند؟! که ناگهان ….
از ندیدن شاهد… البته از یکی از دوستان جینگ و فابریک پیام تبریک دریافت کردم. میدونم باورش برای همه شما سخته…
آره؛ تصویب قانون صیانت از فضای مجازی را (در عرض ده دقیقه و با رای قاطع) به من تبریک گفت!
انتهای پیام/