فرهنگ ملی و دینی ما در اصل فرهنگ شاد زندگی بوده است. آنها در مسیر انحطاط و افول تمدن قرار دارند، اما تبدیل به فرهنگ عزاداری و محرومیت زدایی و ارزش های منفی شده اند.
به گزارش خبر فوری و به نقل از برآنلایناحسان شریعتی در بیانیه‌ای نوشت: من با خوشبختی پیمان دارم که مال من است (مولوی)
روزهای اول سال احتمالا شادترین روزها هستند. به نظر می رسد همه چیز از نو شروع خواهد شد. همه دوباره یکدیگر را می شناسند و این شادی عمیق تر، آگاهانه تر و پویاتر از شادی صرف (لذت فوری از ارضای یک نیاز موقت) است.
این شادمانی که درجاتی دارد، در هر حال موقتی است و مانند ارضای حالات ثابتی مانند شادی یا رفاه، مستمر و کامل نیست، بلکه اهمیت آن شادی در ارتباط آن با طبیعت یا واقعیت است. وجود و احساسات واقعی، نه احساسات.
خوشبختی امروز البته نه در دنیا با خبرهای ناگوار یا بهای جنگ و کشتار و غیره، بلکه ناشی از تطبیق و تعامل با نظم و آهنگ هستی و طبیعت است.
ما در زندگی و در مبارزه با موانع آزادی و عدالت و رشد و تعالی به این نوع شادی و شادی نیاز داریم. فرهنگ ملی و دینی ما در اصل فرهنگ شاد زندگی بوده است. آنها در مسیر انحطاط و افول تمدن قرار دارند، اما تبدیل به فرهنگ عزاداری و محرومیت زدایی و ارزش های منفی شده اند. مثلاً در جهان بینی توحیدی مولانا، «خرقه غم و شادی را دوخته است»، غم را زمینه ساز شادی قرار داده است: «قند شادی میوه باغ غم است».
همانطور که در جهان بینی الهی اسپینوزا، سعادت عبارت است از میل و تلاش انسان برای اعتراف به وجود خود و افزایش و توسعه قدرت وجودی خود. «هدف حکمت و فلسفه اصولاً احیای آن حس «سعادت» روحی و عرفانی است که با معنای هستی مطابقت دارد و ما نیز در مواجهه با امواج غم و اندوه و بحران‌های تودرتو به بیرون نیازمندیم. سرزندگی شادی و آرامش و آرامش درونی».
انتهای پیام/